Ik zie hem staan langs het veld van voetbalclub FC Antwerp in het Vlaamse plaatsje Brasschaat, waar mijn zoon die avond met zijn club Wieldrecht een oefenpotje speelt. Ik had de geboren Dordtenaar Herman al jaren niet gezien en realiseer me dat het rond 1995 geweest moet zijn dat hij, met veel poeha, richting Brasschaat vertrok. In Nederland deugde er niets van het belastingklimaat en in België had een mens nog de ruimte en kon je, naar eigen inzicht, het huis van je dromen laten bouwen. Nee, Nederland en zeker ook Dordt (,,Veel te veel buitenlanders’’) had, wat hem betreft, helemaal afgedaan. ,,Ik heb hier niks meer te zoeken’’, zo vertelde hij indertijd op zijn afscheidsfeest. Herman kon het zich niet alleen veroorloven om die woorden uit te spreken, hij had, in de vette ICT-jaren zoveel verdiend dat hij ze ook hard kon maken. En dus trok hij, net als veel landgenoten, richting het Vlaamse toevluchtsoord voor gefrustreerde Nederlanders. We raken in gesprek en het valt mij op dat hij behoorlijk enthousiast is over wat zich momenteel zoal op en rond het eiland van Dordt afspeelt.
Het verwachte gemopper blijft uit. Herman blijkt, via zijn iPad, op AD De Dordtenaar geabonneerd te zijn en praat met veel enthousiasme over ‘zijn’ geboorteplaats. Hij stelt voor om volgende week samen een wedstrijdje van FC Dordrecht te gaan doen en is ook al van plan Dordt in Stoom en Big Rivers te gaan bijwonen. Mijn vraag: ,,Heb je het hier eigenlijk wel naar je zin?’’, is dus een logische en het antwoord klinkt even weemoedig als eerlijk. ,,We hebben het hier hartstikke goed hoor, maar sinds ik niet meer werk verveel ik me dood. Je hoort er gewoon niet bij hier en, ook al doe je nog zo je best, je vindt totaal geen aansluiting. Vorige week vrijdag ben ik uit pure verveling naar Dordt gereden om een harinkje te happen en, geloof het of niet, ik stond er met natte oogjes op de markt. Weet je, ik heb hier twee dingen geleerd: in Brasschaat ben ík de buitenlander en… een Dordtenaar wordt nooit een Belg.’’