Snoepreisjes. Wie maakt ze niet graag? Ze zijn me vaak aangeboden en ik heb ze niet allemaal geweigerd. In de journalistiek komt het nogal eens voor dat een automerk of reisorganisatie je uitnodigen voor tripjes naar exotische oorden. Het is dan de bedoeling dat je wat kolommen of televisieminuten inruimt voor de nieuwste vierwieler of vakantiebestemming. Daar is op zich weinig mis mee, zolang je op journalistiek onafhankelijke wijze verslag mag uitbrengen. Toch voel je dat het ergens niet klopt. Probeer maar eens objectief te blijven als je flink in de watten gelegd wordt. Eerlijker is het dan ook als jouw krant of omroep het reisje betaalt. Maar wie de rekening ook oppakt, ú bent het in ieder geval niet. En dat is nou precies wat me tegen staat aan snoepreisjes van overheidsinstanties. Twee managers van de Sociale Dienst Drechtsteden (SDD) verblijven momenteel in luxe Embassy Suites van een hotel in het Amerikaanse Portland. Ze zijn daar om te aanschouwen hoe men omspringt met het fenomeen ‘werken naar vermogen’. Dit in aanloop naar een wetswijziging op het gebied van arbeidsregelingen voor mensen met een handicap. Dat kost u, belastingbetaler, in ieder geval al twee keer 4.000 euro, maar vermoedelijk meer, omdat er ook iemand mee is van de Dordtse Welzijnsorganisatie (DWO), een zieltogende club die ook uit de gemeenteruif eet. Ik weet niet wie er nog meer mee zijn, maar ik zit inmiddels al op 12.000 euro. Dat is een klap in het gezicht van de ruim 40 mensen die onlangs bij de SDD hun baan verloren. Nog pijnlijker is het voor al die mensen die van een uitkering moeten leven en steeds meer moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. En dan te bedenken dat de kennis over dit onderwerp ‘om de hoek’ ligt. Ik heb gesproken met deskundigen die mij verzekeren dat een busreisje naar Duitsland of België véél meer aan kennis zou hebben opgeleverd. Trouwens, wat is er in deze tijd mis met videoconferenties en andere vormen van communicatie via het wereldwijde web? Bellen mag ook.