De Dordtse rechtbank ‘gaat op’ in de Rotterdamse rechtbank en ter gelegenheid daarvan is een boekje verschenen met herinneringen van rechters, officieren van justitie, advocaten en verslaggevers. Het is een onderhoudende ode aan de lokale rechtsgang, waar ik graag wat persoonlijke herinneringen aan wil toevoegen. Terugdenkend aan mijn jaren als rechtbankverslaggever in Dordrecht herinner ik mij het liefst de momenten dat er wat te lachen viel. Een lach in de rechtbank telt dubbel, want is een bevrijdende lach. Veel treurigheid heb ik, misschien wel onbewust, verdrongen, al zijn sommige zaken nooit meer uit mijn geheugen te wissen. Die afschuwelijke moord op de 16-jarige zoon van een Papendrechtse wethouder bijvoorbeeld: hij zou een meisje hebben verkracht dat hij in de kroeg had opgepikt, maar later bleek dat hij niets anders gedaan had dan het stomdronken uilskuikentje met de brommer naar huis brengen. In haar dronken toestand viel zij van de brommer en haalde haar panty open. Thuis verzon zij uit schaamte het verkrachtingsverhaal. Die leugen werd de ‘galante ridder fataal, want twee neven van het meisje besloten de jongen voor zijn ‘daad’ te straffen door hem een kogel door zijn hoofd te jagen. Moord door misverstand. Intens treurig.
Betere herinneringen heb ik aan die beroepsinbreker die zich bij de politierechter moest verantwoorden. Bij een inval werden in zijn huis veel gestolen sieraden gevonden en in zijn kleine voortuin trof de politie ook een speedboot aan. Juist door die opvallende boot was hij tegen de lamp gelopen. Toen de politierechter om tekst en uitleg vroeg kwam de inbreker met het verhaal dat het hier om een verjaardagscadeau voor zijn moeder ging. Daarop antwoordde de rechter met de legendarische woorden: ,,Wat moet uw 80-jarige moeder in het bejaardenhuis in hemelsnaam met een speedboot?” Het antwoord kwam nooit, want de officier van justitie schoot zo onbedaarlijk in de lach, dat ook de rechter, het publiek en de advocaat hun lach niet meer konden inhouden. De inbreker keek schaapachtig om zich heen en kwam tot de conclusie dat er nu nog maar één ding op zat: méélachen. Was ik nou die middag de enige die vond dat het vonnis nogal mild uitviel?