Ik weet heus wel dat mijn stadje Dordrecht niet bepaald in het centrum van het universum ligt, al is het voor mij, als ‘dagelijkse columnist van het alledaagse’ misschien wel beter om daar nu ook weer niet al te nuchter over te zijn. Wat dat betreft ben ik altijd weer op zoek naar balans, want natuurlijk moet ik dit vreemd gevormde eiland met die prachtige regio er omheen in het juiste, journalistiek verantwoorde, perspectief blijven zien. Maar ja, wat blijft er van mijn leefomgeving dan eigenlijk helemaal over? We zijn, op de keper beschouwd, een ‘best wel’ belangrijk, maar toch zeker niet het allerbelangrijkste stukkie Nederland dat zo’n beetje aan de onderkant van de Randstad bungelt. En ja, we hebben hier ‘best wel’ te kampen met grote-mensen-problemen, zoals een continu lekkend chemiebedrijf, een naar adem snakkende voetbalclub, te dikke kindjes in achterstandswijken, zieltogende winkelstraten en natte voeten in de binnenstad als het een beetje hard waait. Nee écht… we doen ‘best wel’ leuk mee hoor.
En ach, ik moet er nu ook weer niet ál te relativerend over doen, want hóe kan ik er in hemelsnaam dan nog vol overgave over blijven schrijven? Dordt, de Drechtsteden en de Drechtstreek zijn en blijven in ieder geval het middelpunt en het mikpunt van mijn particuliere universum en dus ben ik er trots op te mogen melden dat wij, in ons huis van bewaring de Dordtse Poorten momenteel toch maar mooi een heuse spion (Raymond P.) huisvesten en dat Dordrecht voor de website GeenStijl blijkbaar belangrijk genoeg is om eens lekker te worden afgekraakt: Dordrecht, en ik citeer, is ‘het poepgat van Rotterdam’ en blijkbaar ook een poort, nee niet náár, maar ‘vanuit de hel’. Toen ik dat las was ik niet eens verontwaardigd maar moest ik denken aan de woorden van mijn vader zaliger, namelijk ‘Ze kunnen beter over je fiets lullen dan andersom.’ En dus kan ik niets anders dan concluderen dat we er, mede dankzij GeenStijl toch ‘best wel’ toe doen als hoofdstad in wording van het zuidelijkste puntje van Zuid-Holland.