Als dagelijks columnist van het alledaagse moet ik dagelijks de keien op en ‘het kleine nieuws’ niet schuwen. Juist door veel op straat rond te wandelen en geduldig te luisteren naar wat mede-schapekoppen bezig houdt, krijg ik immers ‘de stof’ toegeworpen die al vijftien jaar vaak het fundament van mijn episteltjes vormt. En ook al is mijn column geen verzoekplatenprogramma… ik kan er simpelweg niet omheen om de grootste ergernis die vandaag de dag bij zowel bezoekers als bewoners van de Dordtse binnenstad speelt, hier tóch even op schrift te stellen. Die ergernis heet fatbikes, of beter gezegd… die ergernis heet (veelal) jeugdige en ondoordachte fatbikebestuurders die de binnenstedelijke wandelstraten al sinds jaar en dag min of meer ‘gegijzeld’ houden.
In de afgelopen maanden ben ik tientallen keren op straat aangesproken over ongelukken en bijna ongelukken met fatbikes in hartje stad. En nee, dat waren tot dusver geen wereldschokkende gebeurtenissen, maar feit is dat er wel degelijk wandelaars schrammen, blauwe plekken en zelfs botbreuken hebben opgelopen nadat ze in aanraking kwamen met razendsnelle (en kennelijk ook onoplettende) bestuurders van die razendsnelle tweewielers. Overdag, althans op plekken waar het redelijk druk is, valt het meestal nog wel mee, maar in de vroege avonduren moet je op sommige plekken écht ogen in je achterhoofd hebben om die racemonsters te zien aankomen.
En nee, deze column is zeker niet bedoeld als aanklacht tegen álle fatbikebestuurders, want daar zitten immer ook wéldenkende mensen tussen. En nee… óól niet tegen politiemensen en toezichthouders, want  ‘heterdaadjes’ zijn nu eenmaal moeilijk te scoren bij aangelegenheden die zich nou juist en vooral afspelen op momenten dat er toevallig nét even géén straattoezicht is.
En ja, ik schreef hier eerder al eens een column over en (toevallig of niet) in de dagen na die column was er in de binnenstad éven sprake van verscherpt toezicht op deze kamikazepiloten.
Hoog tijd voor een voorjaarsoffensiefje, lijkt me.