Eigenlijk ben ik een beetje moe van het eeuwige gezever over dat goeie ouwe postkantoor uit die vervlogen jaren toen alles in deze stad kennelijk zoveel beter en fraaier was. Van dat laatste geloof ik overigens geen moer, maar dat neemt niet weg dat ik er als inwoner van deze stad, en zeker als columnist van deze krant, af en toe niet omheen kan om over dit fenomeen, dat inmiddels mythische proporties begint aan te nemen, een standpunt in te nemen. Actuele gebeurtenissen rondom dit gebouw, of beter gezegd rondom de manier waarop we de herinnering aan het oude postkantoor levend willen houden, schreeuwen nu eenmaal om een reactie. Zo is er het plan om op het Bagijnhof in de trottoirtegels een schaduw van de contouren van het fraai gevormde gebouw aan te brengen. Goed, dat kost een paar ruggetjes (en een hoop kostbare zeurtijd), maar de gemeenteraad is ermee akkoord, dus de stratenmakers kunnen aan de slag. Toch denk ik persoonlijk dat het effect ervan letterlijk en figuurlijk door de tand des tijds zal verbleken. Als het druk is op het Bagijnhof zal die schaduw sowieso moeilijk te zien zijn en toeristen hebben er al helemaal niks mee, dus ik vrees dat het plannetje uiteindelijk zijn uitwerking zal gaan missen.
Maar goed, als je er ouwe Dordtenaren blij mee maakt en het kán echt voor een ‘lousy’ 20.000 euro, wat zeuren we dan? Wat ik een veel leuker en haalbaarder idee vind is het plan van Herman van Duinen om grote foto’s of tekeningen van het postkantoor op te hangen aan de gevels van de winkelpanden ertegenover. Van Duinen ‘photoshopte’ zijn brainwave onlangs en wij plaatsten het resultaat daarvan eerder deze week in de krant. Ik kreeg daar een heel goed gevoel bij, heb iets soortgelijks overigens ook al in diverse Duitse en Britse gemeenten gezien en het werkt niet alleen op de sentimenten, het heeft nog een min of meer educatieve functie ook.
Maar ach, ik wil eigenlijk helemaal geen keuze maken. Het een hoeft het ander namelijk niet uit te sluiten. Ik denk zelfs dat beide ideeën elkaar heel goed kunnen versterken.