Ze worden er helemaal gek van bij bakkerij Van der Breggen aan de Voorstraat. ,,Ik hoef me maar héél even om te draaien en er zitten er alweer een stuk of vier binnen. Néé niet bij de drempel of zo, maar gewoon achter de toonbank,” zegt medewerkster Paula.
Voor de zoveelste keer die dag jaagt ze de vogels met een dreigend armgebaar en een hard gesis weg. ,,Dit is gewoon niet meer te doen. Die beesten worden écht met de dag brutaler. En voor de klanten is het trouwens ook geen prettig gezicht. Die zouden wel eens de indruk kunnen krijgen dat wij het hier niet zo nauw nemen met de hygiëne, terwijl we daar nu juist zo streng op zijn. Dit is echt een hele schone winkel hoor, maar we staan gewoon machteloos.”
Paula zucht nog eens diep: ,,Alleen als ik me aan de straatzijde van de zaak bevind durven ze niet binnen te komen, maar ik kan hier moeilijk de hele tijd blijven staan. Ik moet natuurlijk ook wel eens naar achteren om iets te pakken, of om bij de snijmachine te zijn, maar zodra ik die kant op loop zitten ze weer binnen. Kijk zelf maar hoe snel dat gaat.”
Paula zet drie stappen en wederom duikt een peloton duiven richting de vloer van de bakkerswinkel. ,,Shh. Wegwezen. Hup, opzouten!”
Wat volgt is een hoop gefladder en gevloek van langslopend winkelpubliek dat zich het apelazarus schrikt van een trio laagstartende stuntvliegers dat vlak langs snel ingetrokken hoofden schiet.
,,We weten precies waar ze vandaan komen”, zegt Paula, terwijl ze naar boven wijst. ,,Zie je die panden aan de overkant? Beneden zijn het winkels, maar boven staat het allemaal leeg. Daar liggen de ruiten er uit of zitten er grote gaten in de daken. Er hebben zich daar in de loop der jaren zoveel duiven genesteld dat er geen weldenkend mens meer naar binnen wil. Al heel vaak hebben we hierover ons beklag gedaan, maar er gebeurt gewoon helemaal niks. Wij zijn ten einde raad. Misschien dat jij met je column nog iets kunt bereiken?”