Ik wil het maar even gezegd hebben: Guido Bindels uit Dordrecht en Frans de Wit uit Zwijndrecht zijn twee keien van vaders die letterlijk alles uit de kast halen om hun meervoudig gehandicapte dochters een zo prettig mogelijk leven te bezorgen. Afgelopen week ‘haalden’ de beide mannen het landelijke nieuws, niet omdat ze dat nou zo leuk vonden, maar om iets recht te zetten wat al jaren scheef is. Het verhaal van Wendy, wier gezicht nagenoeg permanent ‘op lachen’ staat omdat ze spastisch is, trof Nederland diep in het hart. Het draaide allemaal om zoiets simpels als een paspoortfoto, die gemaakt moest worden vanwege een tripje naar Disneyland Parijs. Geen probleem, zou je zeggen, even poseren, vervolgens naar het gemeentehuis te Zwijndrecht en klaar. Mooi niet dus, want zo’n foto moet in Nederland regelland (het zal ongetwijfeld ook een Europees dingetje zijn) aan heel veel voorwaarden voldoen. Zo dien je bijvoorbeeld kaarsrecht in de lens te kijken en mag je vooral niet lachen. Dus moest Wendy haar gezicht, met onnoemelijk veel moeite verwringen tot een onnatuurlijke ‘pose’ die haar tot een karikatuur van een mens maakte, terwijl ze gewoon een mooie en lieve glimlach heeft waardoor je haar uit duizenden herkent. En dáár draait het toch om bij een identiteitsbewijs, zou je zeggen?
Journalist Guido Bindels, auteur van prachtige wielerverhalen, had een vergelijkbare ervaring met zijn meervoudig gehandicapte dochter Brigitte, over wie hij onlangs een indrukwekkend boek publiceerde. Hij herkende het probleem waar Wendy en nog zóveel meer mensen mee geconfronteerd worden en sprong meteen in de bres. In interviews en met een actie op Facebook riep hij de politiek op om de regels soepeler te maken voor gehandicapten. En… jawel, gerechtheid bestaat nog… dat lijkt nu nog te lukken ook. Wendy’s foto, mét stralende lach en al, is alvast ‘door de ballotage.’
Overigens vind ik dat de regels voor iedereen versoepeld moeten worden. Ik zie er op mijn paspoortfoto uit als een zwaar depressieve seriemoordenaar na een intensief politieverhoor. Ik kom bijna geen land meer in.