Terwijl ik met een verse ‘coffee to go’ plaats neem op een bankje aan het Groothoofd en Blafmans aan mijn voeten neervlijt, zie ik vanuit mijn rechter ooghoek dat Gerard kennelijk hetzelfde van plan was. ,,Hé schuif eens op joh’’, zegt hij, op quasi geïrriteerde toon. ,,Dat bankie is breed zat voor twee en ik betaal ook belasting. Dordtser dan Gerard, die ik al ken vanaf de middelbare school, kun je het niet zeggen en dus verkas ik grijnzend naar links, terwijl mijn voormalige schoolgenoot, eveneens ‘gewapend’ met een bekertje koffie, plaats neemt op de rechterhoek. Blafmans, die hem al jaren kent, tilt nog geen ooglid op als Gerard, die door zijn ouwe makkers meestal Remi genoemd wordt, hem begroet met een aai over z’n bol. Die bijnaam Remi heeft Gerard te danken aan het feit dat hij op school zelden de moeite nam om hele boeken te lezen. De bieb bood uitkomst met eenvoudige samenvattingen en daar kwam hij meestal aardig mee weg. Maar niet altijd, want nadat hij voor zijn Franse boekenlijst beslag had weten te leggen op een Nederlandstalig uitreksel van ‘Alleen op de Wereld’ zakte hij door de mand toen hij deze klassieker tijdens een overhoring aanduidde als ‘Seul sur le monde’, terwijl dat boek in de oorspronkelijke taal toch écht ‘Sans Famille’ heet. Sindsdien noemen we hem Remi. Overigens leidt Gerard, die er inmiddels drie huwelijken op heeft zitten waaruit in totaal acht kinderen voortkwamen, vandaag de dag nou niet bepaald een Remi-bestaan. Zijn recente ‘derde legje’ leverde hem een tweeling op die zelfs jaren jonger is dan drie van zijn kleinkinderen. ,,Hoe gaat het met je in deze blijf-thuis-tijden?’’ vraag ik hem, al had ik het antwoord natuurlijk moeten zien aankomen. ,,Waarom denk je dat ik hier zit?’’, zucht hij. ,,Op mijn werk had ik meer rust.” Ik zwijg verder en geniet van mijn koffie. Als ik even later naar rechts kijk zie ik dat Remi in een diepe slaap gevallen is. Ik gun hem z’n tukkie… eindelijk is ouwe paps even ‘seul sur le monde.’