Zelfmoord, hoe ga je daarmee om als krant? Ik zit al lang in dit vak en ik kan me de tijd nog heugen dat je daar als verslaggever niet over berichtte. Waarom niet? Tja, waarom eigenlijk niet? Zelfdoding ligt nu eenmaal gevoelig (pijnlijk voor alle betrokkenen en angst voor na-aapgedrag) en dus hadden we in de jaren tachtig en negentig een soort ongeschreven afspraak met de politie om daar niet over te schrijven. Deed je dat wél, dan liep je de kans dat de politiewoordvoerder voortaan niet meer met jou of met je krant wilde praten. Ik vond dat ‘mee-zwijgen’ vaak moeilijk, helemaal als het zelfdodingen betrof met veel getuigen. Ik kan me een situatie herinneren van een verwarde man in Sterrenburg die, zittend op de dakrand van een hoge flat, uren lang schreeuwde dat hij er een einde aan ging maken. Honderden mensen waren op het rumoer afgekomen en gelukkig besloot de man, dankzij een politiespecialist die met hem in gesprek ging, uiteindelijk niet te springen. De volgende ochtend, op de destijds dagelijkse persbijeenkomst van de politie, verzocht de woordvoerder de aanwezige journalisten om niet over deze gebeurtenis te schrijven. Ik vond dat vreemd, want als zoveel plaatsgenoten ergens getuige van geweest zijn, dan zingt zo’n verhaal rond in de stad, zitten mensen met vragen en kun je als krant dus niet pretenderen of het nooit heeft plaatsgevonden.
Een jaar of wat geleden beroofde in Dordt iemand zich van het leven door, vanaf een viaduct, het drukke verkeer in te springen. Moet je dat dan negeren? Of moet je de lezer voorliegen dat iemand ‘per ongeluk’ van dat viaduct viel? De Dordtse ‘Twittercop’ Dirk-Jan Grootenboer plaatste gisteren op de website van iDordt een blog over een zelfdoding: een ongeneeslijk zieke man besloot zijn leven te beëindigen door van een flatgebouw te springen Grootenboer beschreef integer en respectvol wat hier aan vooraf ging en hoe je daar als politieagent mee moet ‘dealen’… een droevig, maar bizar genoeg ook mooi verhaal. Met zijn openhartige relaas doorbrak deze politieman, bewust of onbewust, een taboe in ‘politie-voorlichtingsland.’ Petje af.