Stelt u zich het volgende eens voor: drie mensen zitten aan een tafel om in gezamenlijkheid een papiertje te ondertekenen. De man links is directeur van het Feyenoordstadion en zegt: ,,Weet je wat? Als we nou in de toekomst, wanneer die hele corona-ellende achter de rug is, op een mooie zaterdagavond weer eens in ons eigen Kuipie spelen dan gaan we het voortaan héél anders aanpakken. We gooien dan gewoon een paar uurtjes voor aanvang, de stadionpoorten open, zodat het publiek naar binnen kan.’’ De man naast hem, verantwoordelijk voor het onderhoud van het veld, knikt instemmend. ,,Goed idee kerel… dan maaien wij voortaan het gras vóór de wedstrijd en niet tijdens.’’ Het papiertje wordt vervolgens doorgeschoven naar de derde man aan tafel. Da’s nou nog eens een prima voornemen’’, zegt het hoofd techniek. ,,Dan doen wij tijdens avondwedstrijden voortaan het licht aan, dan kunnen we tenminste wat zien.’’
Ik geef het toe… mijn fantasie sloeg en beetje op hol toen ik las dat de Dordtse wethouder Stam, de directeur van netbeheerder Stedin (gasleidingen en elektrciteitskabels) en een manager van het waterbedrijf Evides eerder deze week een convenant ondertekenden. Daarin spraken ze af dat ze hun werkzaamheden voortaan op elkaar gaan afstemmen, om kosten te besparen en om te voorkomen dat straten op dit eiland voortaan niet meer drie keer achter elkaar (voor verschillende doeleinden) hoeven te worden opengebroken. Op zich geen slechte gedachte natuurlijk, maar eh… als je er wat langer over nadenkt, is het eigenlijk best wel ontluisterend. Ik bedoel: moet je daar nou écht zo opzichtig met z’n drieën voor gaan zitten? Het feit dat je daar nú kennelijk pas serieus afspraken over gaat maken staat immers toch min of meer gelijk aan jezelf een brevet van onvermogen opspelden? Toegegeven, het is op zich misschien reuze eerlijk om in het openbaar toe te geven dat je voorheen kennelijk maar wat aanklooide met z’n allen, maar om dáár nou een hele theatervoorstelling van te maken? Nou goed dan… een klucht misschien.