Weet je nog? De zomer van…
Dat  is de titel van een nieuwe rubriek in deze krant, waar ik erg nieuwsgierig naar ben. Ik dwaalde, zittend achter mijn toetsenbordje, zelf alvast af naar mijn mooiste zomerherinneringen; een wandeling door het oude Jeruzalem waar verschillende geloofsculturen zo dicht langs elkaar heen leven, een vaartocht op de Nijl met een bloedrode avondzon als achtergronddecor, een onverwachtse confrontatie met mijn ‘eigenste’ Dordt op een schilderij van Cuyp in de Londense National Gallery, een stapavondje Memphis ‘with my feet ten feet off of Beale’, een topdiner met zalm en whisky in een verborgen Schots dorpje, een autorit (dakkie open) door een ‘onaards’ duinlandschap in het noordelijkste puntje van Denemarken, een zwoele zwempartij tussen pelikanen in Naples, Florida en een verpletterende zonsondergang vanaf Heartbreak Hotel op Terschelling. Het zijn momenten die ik nooit meer zal vergeten. Dit jaar gaan we niet op vakantie en ik vraag me af hoe ik me de thuiszomer van 2020 over tien jaar zal herinneren. Zal het me bijblijven dat we toen zóveel meer aandacht voor elkaar hadden? We stonden ineens ‘op pauze’ met z’n allen en op het ‘hoogtepunt’ van die lockdown bleef er even niet veel anders over dan lange wandelingen maken met je lief, échte gesprekken voeren op straat met mensen tegen wie je een jaar eerder wellicht hooguit ‘Alles goed?’ geroepen zou hebben, je eigen stad en regio (her)ontdekken, samen thuis werken en dus ook samen lunchen, mooie gerechten bereiden, want meer tijd om uitgebreid te koken… stilstaan in plaats van rennen.
Of ik nu over een jaar of tien op een Terschellings strand, een Schotse berg of op een balkonnetje in Lissabon zit weet ik niet, maar wat ik wél weet, nou ja, op z’n minst hoop, is dat we dan terugblikken op 2020 en denken: het was, ondanks alle ellende, toch eigenlijk wel een gedenkwaardige zomer waarin we, bewuster dan ooit, genoten van elkaar en van een leven dat even niet meer vanzelfsprekend was.

FOTO: AD