Zomaar een avondwandeling door een verlaten stad… zonder hond helaas, want mijn bejaarde Blafmans komt tegenwoordig niet veel verder meer dan een metertje of twintig van de voordeur. Nu schijn ik officieel een zogeheten vitaal beroep te hebben maar voor alle zekerheid heb ik op de website van de Rijksoverheid, toch eerst maar die twee formuliertjes gedownload, namelijk de zogeheten ‘Eigen verklaring Avondklok’ en de ‘Werkgeversverklaring Avondklok’. Dat was een malle ervaring, want ik ben al ruim vijftien jaar mijn eigen werkgever en dus moest ik mijzelf dus schriftelijk de opdracht verlenen om een avondwandeling te maken ter voorbereiding op de column die u nu leest. Met de vereiste papieren in de binnenzak ging ik vervolgens aan de wandel om te constateren wat ik natuurlijk al lang wist: het is rustig in de binnenstad. Hoewel… op sommige plekken was het toch nét iets drukker dan ik verwacht had. Vroeger (vóór de pandemie, zeg maar) kon je op een doordeweekse avond in Dordt overdwars op de Voorstraat gaan liggen zonder risico op ongelukken, maar tegenwoordig is het hier, ja ook na negen uur ’s avonds, bijna voortdurend spitsuur met gemotoriseerde of fietsende  maaltijdbezorgers. Ook kom ik tot de conclusie dat het dierenasiel momenteel behoorlijk leeg moet zijn, want nooit eerder kwam ik zoveel kerels met een hondje tegen. Op het Achterom stopt een politiewagentje naast me. ,,Hé Thies, waar is Blafmans?’ vraagt de bestuurder lachend. Ik ken het geüniformeerde duo – een man en een vrouw – in dat autootje al vele jaren; het zijn vriendelijke, vrolijke, moedige en betrouwbare dienders… kordaat, maar altijd met compassie voor hun medemens. We babbelen wat en wensen elkaar een prettige avond. Terwijl ik naar huis wandel draait mijn maag zich om bij de gedachte dat er kennelijk lieden bestaan die zonder enige schroom bereid en in staat zijn om deze mensen een trottoirtegel naar het hoofd te gooien. Daar kan ik gewoon niet bij met mijn verstand.