Het werd natuurlijk tijd dat ik eindelijk eens uit de kast kwam. Ik heb er lang over nagedacht, maar ik ga het nu toch écht in de openbaarheid gooien, voordat iemand anders me voor is: ik draag graag eh… crocs en ik ben nog altijd stapelverliefd op dat nog nauwelijks versleten paar, dat ik nu alweer ruim vijftien jaar geleden aanschafte.
Waarom ik er nu mee naar buiten kom? Tja, eigenlijk vanwege een tweetje van het Dordtse burgerraadslid (van Gewoon Dordt) Gertjan Kleinpaste. Leuke man… intelligent ook, maar nu is hij toch écht een beetje de weg kwijt. Hij schreef namelijk het volgende: ‘Ik heb echt zolang er crocs bestaan meewarig gekeken naar de types die ermee over de camping sjokten of door de stad hobbelden; straks woon ik, godbetere, in de mondiale hoofdstad van de crocs.’
Beste Gertjan, hoe kun je zoiets nou schrijven? Ik ben er juist ape-trots op dat we, sinds de komst van dat enorme distributiebedrijf naar dit eiland, nu eindelijk in het enige echte Croc-city wonen. Nu moet ik eerlijkheidshalve wél bekennen dat ik de schaamte nog niet helemáál voorbij ben, want ik draag mijn legergroene crocs (met van die camouflagemotieven er op) zelden in het openbaar. Ik gebruik ze vooral als ik in de tuin ben en soms (héél lafjes, na zonsondergang) als ik een vuilniszak naar de container om de hoek breng. En ja, ik ben ervoor in therapie geweest dus, beste Gertjan, ik vergeef je, net zoals ik mijn broer vergeef die, als hij mijn huis binnen stapt, altijd eerst mijn geliefde schoeisel demonstratief de tuin in werpt. ,,Zij er uit of ik er uit’, roept hij dan altijd. Ach… ik denk maar zo: zalig zijn de onwetenden van geest.