Of het nou een jubileumfeestje waard is waag ik te betwijfelen, maar feit is dat het Dordtse Station Zuid volgend jaar juni precies een halve eeuw oud is. Al vele jaren heb ik daar niet meer ‘op de tocht’ gestaan, maar op de een of andere manier ben ik wel degelijk aan dat station gehecht. Ik vind de benaming station trouwens wel een héél groot wordt voor deze veredelde treinhalte, die vooral uitstraalt dat de maffia er in de nachtelijke uurtjes z’n lijken dumpt.
Toch stond ik er in mijn jonge jaren zo’n beetje elke doordeweekse ochtend te wachten op de trein naar Tilburg. In die plaats had zich, beginjaren tachtig, namelijk nét een nieuwe journalistenschool gevestigd en die verkoos ik boven de toen véél meer gerenommeerde opleiding in Utrecht, simpelweg omdat ik dan met mijn slaperige ochtendhoofd niet hoefde over te stappen in Rotjeknor. In de trein naar het zuiden kon je bijna veertig minuten, gewoon lekker doorpitten.
Kortom, ik heb heel wat uurtjes ‘op Zuid’ doorgebracht… meer zelfs eigenlijk dan strikt noodzakelijk was, aangezien ik in de vroege morgen ook nog wel eens een treintje mis liep. En nu is dit stationnetje dus bijna vijftig jaar oud en da’s op zich bijzonder omdat het, een decennium geleden, nog dreigde te verdwijnen: de NS wilde er vanaf omdat het verouderd en slecht toegankelijk was en vooral omdat er destijds per dag nog hooguit 1150 mensen gebruik van maakten. Het was dus een zaak van ‘reanimeren’ of nieuwbouw elders langs dat lijntje; de keuze viel op opknappen.
En wat gaat er hier dan precies gebeuren? Tja… een heleboel: de perronhoogte wordt aangepast aan de instaphoogte van de treinen, er worden nieuwe bankjes en ongeveer honderd extra stallingplekken voor fietsers geplaatst. En oh ja, er komt nu eindelijk ook een heuse lift voor rolstoelgebruikers. Schandalig eigenlijk… na een halve eeuw behelpen.