Als columnist ben je min of meer verplicht zo’n beetje volcontinu ‘op het vinkentouw’ te zitten. Niet voor niets begint mijn dag altijd met héél veel lezen; kranten, websites, gemeentelijke stukken, aankondigingen, uitnodigingen… noem maar op. Een verkeersaanpassing, een bouwplan (of welk plan dan ook), de stemming binnen een raad of college… van mijn Vlaamse bazen (DPG Media is een Belgisch bedrijf) die deze columnist het liefst aanduiden als ‘kronieker’ én van ‘mijn’ lezers mag verwacht worden dat ik de temperatuur’ van stad en regio goed aanvoel. En tja, wat die temperatuur betreft… vandaag de dag zitten we in ons Madurodam aan de Noordzee met z’n allen nou niet bepaald in de meest plezierige periode; onzekerheid over de toekomst (Oekraïne, inflatie, energierekening) veroorzaakt een maatschappelijk chagrijn dat ik nooit eerder in mijn leven op dusdanige wijze ervaren heb. En dan laat ik pandemiepolemiek, politieke B-acteurs met scoringsdrift en een niet bepaald adequaat asielbeleid voor het gemak nog maar even buiten beschouwing. Simpel gezegd: er wordt momenteel veel geblaat en gemekkerd en daar zijn wij Schapekoppen eigenlijk tóch al behoorlijk bedreven in. En wat doe je dan als columnist? Meehuilen met de wolven in het bos? Ach… soms kán het niet anders, al doe ik dat nooit van harte. Ik hou me liever vast aan kleine lichtpuntjes. Want weet je… Dordtenaren mogen dan graag een potje mopperen, maar als het er écht op aankomt dan staan ze wel degelijk voor elkaar klaar. Toen deze krant onlangs een verhaal plaatste over het verdriet van ‘opa’ Wout de Graaff die, kort na het overlijden van diens echtgenote, ook nog eens 21 gevleugelde vriendjes verloor (er stond kennelijk een deurtje van zijn volière open), liet Dordt zich onmiddellijk van haar áller-liefste kant zien. Vele tientallen plaatsgenoten hebben Wout inmiddels vinkjes, parkieten en kanaries aangeboden en ze willen ze nog persoonlijk komen brengen ook.
Rare vogels die Dordtenaren… maar wél mooie vogels.