Ach ja, daar is ‘ie weer… de mosquito, hét wapen tegen overlast veroorzakende hangjongeren. Die dingen veroorzaken een hoogfrequent geluid, dat louter en alleen hoorbaar en – want dáár gaat het eigenlijk om – ook nog eens zwaar irritant is voor jongeren. De gemeente Zwijndrecht wil ze nu gaan inzetten om overlast gevende hangjongeren ‘weg te piepen’ bij wijkcentrum Xiejezo, alleen is de vraag of ze eigenlijk wel écht nut hebben. Niet dat ze het niet doen of zo, alleen is het probleem dat die hoogfrequente geluiden hooguit een metertje of 25 ‘bestrijken’, dus je zou kunnen stellen dat dit soort apparaatjes het overlastprobleem hooguit verplaatsen. Daarbij komt dat natuurlijk niemand de illusie heeft dat jongeren, bij het horen van dit klotegeluid (want zó wordt dit ervaren) zomaar ineens tot geheel nieuwe inzichten komen. Zoiets van: nou nou… dát is irritant zeg en nu ik er nog eens goed over nadenk, dat ben ik zélf eigenlijk ook, met mijn strontvervelende hanggedrag. Dus weet je wat? Ik ga vanavond maar eens lekker naar huis om mijn Duitse naamvalletjes en Franse lidwoordje nog eens goed door te nemen.
Nee dus… dergelijke inzichten worden door mosquito’s natuurlijk niet bewerkstelligd; deze kastjes werken hooguit als een pijnbestrijder bij acute kiespijn. Het ware probleem – een ontstoken kies, zeg maar – los je er natuurlijk never nooit mee op. Die ‘ontstoken kies’ (lees: het in Zwijndrecht al té lang slepende hangjongerenprobleem) genees je er niet mee. Je zet de pijn hooguit even in de pauzestand.
Maar, zo hoor ik u al denken, wat werkt er dan wél tegen overlast veroorzakende hangjongeren? Pamperen is hier al lang en breed geprobeerd, met beschutte hangplekken, voetbalkooien, bankjes en een luisterend oor van ál te begripvolle jongerenwerkers. Je zou haast denken: misschien eens kappen met pappen en nat houden en tóch iets vaker de ‘knoet’ er over? Maar eh… dat heeft u niet van mij hoor.