Na een vakantie op Terschelling valt een weerzien met Dordt me altijd wat rauw op de maag… als een frikandel speciaal en een ouwe Rutte bij het ontbijt, zeg maar. Nee, niet letterlijk natuurlijk (ik zou het trouwens nog kúnnen ook, bedenk ik me ineens) maar u begrijpt wat ik bedoel. Dit keer echter deed die overgang geen centje pijn. Dat kwam door het aanstekelijke enthousiasme van mijn vroegere buurjongen Eef die, na een leven in Sterrenburg, onlangs bij mij om de hoek is komen wonen. ,,De kinderen zijn de deur uit, ons huis werd wat ál te ruim en toen deed zich ineens die kans voor. Niks mis met Sterrenburg hoor, maar ik had dit al véél eerder moeten doen. Hier loop je ’s avonds zomaar even naar de kroeg, een restaurant of de bioscoop, terwijl ik in Sterrenburg nu al lang en breed voor de buis zat.’’
Ik had Eef beloofd dat ik hem, tijdens Monumentendag, mee zou tronen naar de mooiste, soms verscholen plekjes van een binnenstad, die ik zo graag, soms bijna predikend, met anderen deel.
Gek eigenlijk om je eigen binnenstad ineens door de ogen van een ander te zien. De nieuwe gevel van de Kunstkerk (een parodie op glas in lood) doet hem kreunen van bewondering en de weekmarkt, waar we een harinkje scoren, ondergaat hij als ware het een staande receptie. Dan lopen we naar de Voorstraat Noord; daar is een festival gaande en ik trek er een gezicht bij alsof het hier eigenlijk altijd feest is. We sluiten af met mosselen en wijn aan het Drierivierenpunt en worden daar getrakteerd op een zonsondergang die me ineens weer héél dicht bij ‘dat andere eiland’ brengt.
,,Wauw,’’ zegt Eef. ,,Knijp in mijn arm… woon ik hier écht?’’
Al proostend bedankt hij me voor deze, en ik citeer, ‘dag uit duizenden.’
Ik ben hém dankbaar… dat ik vandaag even toerist in eigen stad mocht zijn.