In de sportschool waar ik, sinds begin dit jaar, zo’n vier keer per week mijn vaste rondje draai, is het gezellig druk. Toen ik er ooit begon – da’s alweer een kilo of achttien geleden trouwens – had ik soms die hele Milon Cirkel (je moet daar acht ‘martelwerktuigen’ in ongeveer 35 minuten twee keer afwerken) soms helemaal voor mezelf alleen, maar sinds een maandje of twee, drie is het hier behoorlijk vol gelopen. De sfeer is er, mede dankzij enthousiaste begeleiders, altijd goed en ook al zijn er bést wel momenten dat ik er met frisse tegenzin naar toe wandel, ik kom er altijd weer met een trots en voldaan gevoel vandaan. Eerst nog even boodschappen doen bij ‘buurman’ Dirk, waar je nooit uit de toon valt in trainingsbroek en op slippers. Daar, in een gangpad, kom ik Jerryl tegen, één van de vele Antillianen die ik vandaag de dag in een scootmobiel door de binnenstad zie sjezen. Ik dacht – beetje naïef kennelijk – dat hij in dat ding zat wegens de een of andere fysieke aandoening, maar wat blijkt? Er is helemaal niks aan de hand met Jerryl… zo’n scootmobiel blijkt tegenwoordig helemaal ‘hip and happening’ te zijn en niet alleen, zoals dat in Dordt nu het geval lijkt, in Antilliaanse kringen. Met het oog op de aanstaande helmplicht voor snorscooters begint ook de jeugd dit vervoersmiddel te ontdekken. Die dingen blijken momenteel, vooral via de tweedehands markt, als warme broodjes over de toonbank te vliegen. Even nog dacht ik dat Jerryl me in de maling nam, maar eenmaal thuis ging ik een potje ‘googelen’ en zo kwam ik er achter dat het verhaal gewoon waar is. In Amsterdam begint de ‘opgepimpte’ scootmobiel, vooral onder middelbare scholieren, zelfs een heuse trend te worden.
En ik maar zwoegen in die sportschool, vanwege mijn angstvisioen later ooit in zo’n ding terecht te komen.