Ben ik nou naïef als ik van ‘het beste in de mens’ uit ga? Of moet ik als journalist in álle gevallen vooral héél wantrouwig zijn? We heten echt niet allemaal Sieuwert toch?
U vindt dit vast een wat raadselachtig begin van mijn column, dus ik ga u meteen tekst en uitleg verschaffen: uit onderzoek van NOS en Nieuwsuur blijkt dat cardiologen van het Dordtse Albert Schweitzer (ASZ) ziekenhuis tussen 2019 en 2021 maar liefst een half miljoen aan sponsorgeld hebben ontvangen, terwijl de ziekenhuisdirectie hiervan niet op de hoogte was. Overigens hebben we het hier niet over een typisch Dordts probleempje hoor… het blijkt namelijk dat in meerdere ziekenhuizen cardiologen veel geld binnenhalen achter de rug van ‘hun’ directies om. En zo kom ik dus terug op mijn beginvraag: ben ik naïef omdat ik er vooralsnog van uitga dat deze centjes louter en alleen worden aangewend om wetenschappelijk onderzoek te financieren en dat er dus geen enkele gesponsorde euro in de zakken van welke specialist dan ook verdwijnt? Ach… dát zal nu vast wel worden uitgezocht (de ASz-directie is zich ongetwijfeld een breuk geschrokken), maar veel moeilijker te onderzoeken en ook veel moeilijker aan te tonen is of die cardiologen, op basis van verkregen sponsorgelden, of beter gezegd, als gevolg van hun ‘sponsorvrijages’ hier en daar misschien wel eens wat discutabele keuzes gemaakt hebben. Wat voor keuzes? Tja… dát is nou precies wat helder moet worden; er zijn immers fikse bedragen gestort op de rekeningen van bv’s en stichtingen van individuele ASz-cardiologen en dat kúnnen natuurlijk stortingen geweest zijn van bedrijven die medische hulpmiddelen, zoals apparatuur of pacemakers leveren. Maar misschien zijn dat wel bedrijven waar het ziekenhuis toevallig nou nét even géén zaken mee deed… óf  juist wél. In beide gevallen kán zoiets tot ongewenste en op z’n minst ongemakkelijke situaties leiden. Heb ik het begrip ‘omkoping’ al gebruikt? Nee… ik ben toch niet naïef?