Ooit was de Nijmeegse Vierdaagse een evenement waaraan werd deelgenomen door échte liefhebbers van de wandelsport. Eens per jaar wilden deze wandelaars hun grenzen verleggen in de tak van sport waarvoor ze maandenlang getraind hadden. De voorbereiding was degelijk, het materiaal deugdelijk en diengevolg was het eindresultaat meestal niet dodelijk.

Tegenwoordig is de Vierdaagse een hype geworden: een moment van aandacht voor met zichzelf sukkelende midlife-crisis-types die te oud zijn voor Idols, te dik voor de Rotterdamse Marathon, te toerekeningsvatbaar voor de Gouden Kooi en te kouwelijk voor de Unox-nieuwjaarsduik. Ik mag het zeggen… ik pas waarschijnlijk in elke genoemde categorie.

In vroeger jaren, toen ik nog verslaggever was bij het lokale dagblad, mocht ik, in opdracht van mijn hoofdredacteur, samen met een fotograaf afreizen naar Nijmegen om plaatsgenoten op te sporen voor een leuk stukje onder het motto ‘onze jongens in den vreemde’. Dat opsporen was niet zo moeilijk hoor: we stonden met een bordje van de krant langs de weg en de plaatsgenoten stopten uit zichzelf voor een babbeltje. Honderden Dordtenaren trokken langs ons heen, want Dordt is nu eenmaal van oudsher een protestant-christelijk bolwerk van wandelsporters, korfballers en Jubal-trommelaars. Het animo voor het Nijmeegse evenement vanuit het eiland was en is nog altijd groot. Met eigen ogen heb ik in die jaren kunnen aanschouwen dat de échte deelnemer uitermate goed voorbereid naar het evenement ging en dat de zelf meegebrachte EHBO-ploeg voor de Dordtse deelnemer zich voornamelijk bezig diende te houden met het doorprikken van blaren en het vochtig houden van de inwendige eilandbewoner. Dordtse Vierdaagselopers waren over het algemeen goed getraind en liepen, mits ze zich niet verstapten of een fikse griep onder de leden hadden, de tocht uit: er werd in die tijd over het algemeen niet gesneuveld.

Vorig jaar was het buitengewoon warm tijdens de vierdaagse, legde een aantal lopers het loodje en dus staan er dit jaar camera’s van KRO, RTL en SBS langs de Via Gladiola, want hier is goedkoop drama te halen: En dan blijkt dat Nederlanders de inhaalslag met de Amerikanen snel gemaakt hebben. Ook wij lopen tegenwoordig emotioneel makkelijk leeg voor de camera’s. Piet komt aangesjokt met een gezicht alsof hij net de Zesdaagse Oorlog in het Midden-Oosten heeft uitgevochten en hij draagt zijn medaille op aan Truus, die haar gipsvlucht uit de Franse Alpen nooit meer te boven is gekomen. Henk snottert iets over zijn trauma dat hij heeft al wandelend overwonnen, want hij leefde, sinds de terreur-aanslagen in New York in grote angst. ,,Ik woon nu eenmaal in het hoogste gebouw van Oud-Alblas en dat zet je toch aan het denken”, aldus Henk. Limburger Piet liep om zijn persoonlijke watersnooddrama uit de jaren negentig te verwerken (,,Alle meubels nat… vooral aan de onderkant”) en Arie barst in tranen uit omdat hij sinds de uitbraak van Bokito niet meer in de buurt van Blijdorp durft te tanken.

En nu moet er een monument komen voor alle gesneuvelde wandelaars en het is maar goed dat ik geen klompen draag anders was er vast een gebroken. Een monument voor gesneuvelde wandelaars! Ga toch fietsen… op de A16.

Als we daar eenmaal aan gaan beginnen, dan wil ik ook een monument voor korfballers die door de mand gevallen zijn, dammers die het slachtoffer zijn geworden van een doorgebroken dam, in de kuit gebeten postbodes, prostituees met smetvrees, trompettisten met een blaasprobleem en bezoekers van de Meubelboulevard op Tweede Paasdag in het algemeen omdat die nu eenmaal van zichzelf sneu zijn. Mijn motto: een echte vent behoeft geen monument.

Kees Thies