In Rotterdam, zo lees ik in de Maasstedelijke editie van deze krant, is momenteel veel te doen over buitengewone opsporingsambtenaren (boa’s) en dan vooral over de ‘beschermingsmiddelen’ die zij tot hun beschikking hebben. Dat heeft alles te maken met het feit dat handhavers hier in het recente verleden diverse keren zijn belaagd en zelfs mishandeld en dus klinkt daar sinds enige tijd de roep om ze (naast handboeien en een bodycam) voortaan uit te rusten met pepperspray en een wapenstok
De discussie hierover wordt binnenkort in de gemeenteraad van Rotterdam gevoerd en ik ben benieuwd welke kant dat op zal gaan. Feit is dat de Rotterdamse burgemeester Aboutaleb zich vooralsnog een uitgesproken tegenstander van het bewapenen van gemeentelijke handhavers toont.
In de krant van zaterdag (de Dordtse editie dus) lees ik dat afgelopen donderdag in de wijk Stadspolders twee handhavers mishandeld zijn. Dat gebeurde tijdens een controle op naleving van de verplichte anderhalve meter (corona-)afstand.
Ineens moest ik denken aan een column die ik, ruim zeven jaar gelden alweer, wijdde aan de ‘uitrusting’ van ‘onze’ boa’s. Daarin schreef ik het volgende: ‘Ik ben me bewust van het feit dat het ‘instituut’ Stadswacht, toch ooit (in 1989 in Dordrecht) begonnen als een vangnet voor maatschappelijk niet al te kansrijke types, inmiddels is uitgegroeid tot een min of meer volwaardig ‘beveiligingsbedrijf’ van de lokale overheid ter ondersteuning van oom agent. Toch vind ik handboeien voor stadswachten (waarover ze op dit eiland inmiddels wél beschikken) ‘een brug te ver’ en aan eventuele bewapening (met pepperspray en een wapenstok dus) wil ik al helemaal niet denken… ’
Hoe betreurenswaardig ook wat er in donderdagavond in Stadspolders gebeurd is blijf ik, vooruitlopend op een eventueel toekomstige soortgelijke discussie in Dordt, anno 2020, ja óók in coronatijden, bij dát standpunt. Op school heb ik immers geleerd (Staatsinrichting) dat ‘we’ het gebruik van geweld in dit land als het ware hebben ‘uitbesteed’ aan de politie en de krijgsmacht. Een samenleving (zoals de onze) moet er alles aan doen om dit ‘statelijke geweldsmonopolie’ onaangetast te laten. Als je aan dat fundament gaat tornen dan is het eind zoek.