Zomaar wat eh… coronadingetjes uit het dagelijks leven vandaag. De eerste is: mondkapjes. Mijn vrouw vond er gisteren bij toeval drie in de schuur. Ze waren van de Gamma geloof ik of van de Praxis, daar wil ik vanaf zijn. Waar we ze destijds (ze liggen er al een jaar of vijf) voor nodig hadden? Voor de hedra die het schuurdak overwoekert, of beter gezegd om die woekerplant daar, met enig geweld, vanaf te rukken. In ons schuurdak zit namelijk asbest verwerkt en dus zetten we, als we die groene (lekkages veroorzakende) deklaag zo eens in de zoveel jaar verwijderen, voor de zekerheid zo’n kapje op. Heeft het nut om die, nu nog schone, maar eigenlijk niet eens herbruikbare, kapjes op te zetten als ik naar de supermarkt ga? Ik denk aarzelend van niet, aangezien verkeerd gebruik van mondkapjes – aanraken aan de binnenkant bijvoorbeeld – de kans op besmetting met het coronavirus alleen maar vergroot (zegt het Rode Kruis) en omdat die dingen de gebruiker ook nog eens een gevaarlijk gevoel van schijnveiligheid verschaffen (zeggen vooraanstaande virologen). Maar ja, als ik dan zie dat de overheid in buurlanden België en Duitsland het dragen van mondkapjes in winkels en in het openbaar vervoer juist dringend aanbeveelt ter voorkoming van besmetting van anderen, maakt me dat wat onzeker. Toch ga ik het voorlopig niet doen. Wat ik momenteel wél doe (vaker dan ooit zelfs) is praten met mensen… op straat. Waar je voorheen niet verder kwam dan ‘Hé Henk, hoe is tie?’ sta je nu zomaar ineens met je buurman van drie huizen verder of met een vage kennis je ‘nieuwe werkelijkheid’ te delen. Die echte interesse vind ik wel iets moois hebben, net als de manier van groeten trouwens, want eh…veel gedoe in de sfeer van ‘Jammer dat ik je nu even geen knuffel kan geven, maar je houdt er een van me te goed.’ Dat ‘groetgedoe’, zo valt mij op, is zóveel oprechter dan een achteloze hand of een vrijblijvend zoentje dat ik er, ja zelfs in deze moeizame tijden, oprecht vrolijk van word.