Is J. nou een boef of hooguit wat flexibel in de wijze waarop hij de wet interpreteert? Ik vraag het me altijd weer af als ik mijn ouwe klasgenoot op de Voorstraat tegen kom. Ik heb hem die vraag nooit rechtstreeks durven stellen. Wat ik wél weet is dat J. voortdurend nieuwe bedrijfjes begint. Ik herinner me een koeriersbedrijf, een kledingwinkel, een zaak die huisjes (na sterfgevallen) schoon oplevert en een trendy restaurant in Hilversum. Daar kon je voor 12 gulden (het is al even geleden) een voorgerecht, een hoofdgerecht én een dessert krijgen. Omdat ik destijds in Hilversum werkte, at ik daar wel eens ooit vroeg ik J. (na een biertje teveel aan lef) op de man af hoe zoiets voor die prijs in hemelsnaam mogelijk was. ,,Gewoon slim inkopen’’, luidde het antwoord, maar de grijns op zijn gezicht verraadde dat hij iets wist wat ik niet wist. Overigens ging die toko al na een half jaar, op last van justitie, op slot vanwege witwaspraktijken. J. had hem toen nét verkocht. ,,Niks voor mij joh, horeca… te veel gedoe.’’
Momenteel zit J. – zo vertelt hij me – ‘in de handel.’ Hij koopt via internet partijtjes op (krultangen uit Taiwan, spijkerbroeken uit Maleisië) en verkoopt die ongezien door aan ‘partners’ die tijdelijke websites ‘neerzetten’ om die spotgoedkope waar aan consumenten te slijten. Partijtje uitverkocht? Website ‘off line’ en vervolgens meteen weer een nieuwe gebouwd, maar dan met airpods uit Taiwan of zoiets. ,,Da’s gewoon legaal hoor. Je moet alleen snel handelen, anders is een ander je voor’’, legt hij uit. Bij het afscheid duwt hij een mondkapje met daarop het welbekende logo van de Rolling Stones in mijn hand. ,,Daar heb ik er wel duizend van verkocht.’’
Ik durf het ding niet op te zetten. Nee, niet uit medelijden met Mick en Keith (die hier ongetwijfeld geen cent aan verdienen) maar simpelweg omdat er op het label ‘Made in Wuhan’ staat.