Terwijl ik dit schrijf luister ik naar een prachtige cd van David Rodriguez… een ‘Dordtse’ Texaan met Mexicaanse roots, wiens stemgeluid me nog altijd buitengewoon ontroert.
David Rodriquez, die slechts 63 jaar mocht worden, overleed vijf jaar geleden en als u nu niet weet over wie ik het heb dan gaat er misschien een lichtje bij u branden als ik zeg dat hij, in vroeger jaren, nog wel eens te zien en te beluisteren was op het Statenplein ter hoogte van Blokker. Daar zat hij – meestal op zaterdagen – op een stoeltje of in een rolstoel (hij kon vanwege polio moeilijk staan) te zingen en te spelen dat het een lieve lust was. En je hoefde niet eens veel verstand van muziek te hebben om de constateren dat hij bijzonder was, want als David Roland Rodriguez Garza zong, kroop hij je ziel binnen om daar niet meer weg te gaan. Dat veel Dordtenaren hem vooral gekend hebben als straatmuzikant zou hij trouwens helemaal niet erg hebben gevonden, maar toch wil ik wél even gezegd hebben dat Rodriguez een muzikale grootheid was, die ooit het podium deelde met wereldsterren als Lyle Lovett, Stevie Ray Vaughan en Townes van Zandt. Hoe deze getalenteerde en trouwens ook aimabele man beginjaren negentig in Dordrecht  ‘op de keien’ belandde is een lang en droevig verhaal, maar geloof me, hij heeft in deze stad gelukkig ook mooie tijden gekend.
De cd, getiteld ‘Preaching to the Choir’ (een opname van een concert met de Dordtse band The Rhytm Chiefs uit 2012 in de Kunstkerk) ontving ik vorige week van Davids goede vriend Johnny Idema. En nee, hij is officieel niet te koop, maar wellicht kan ik – mochten er veel reacties op deze column komen – de mensen die het concert vastlegden er toe bewegen om ‘m wel degelijk in productie te nemen. Het ‘geluid’ van David Rodriguez mag immers nooit vergeten worden.

FOTO: TONY VERSLUIS