Onlangs liet ik een in Utrecht woonachtige oud-collega ‘mijn’ Dordt zien. Ze was zeer onder de indruk van het Scheffersplein (‘Wauw… waarom wist ik dit niet?’) maar nog geen vijf minuten laten pijnlijk ontnuchterend toen we op het Statenplein waren aanbeland: ,,Zó, dát was een korte wandeling naar Almelo.’’
Nu maakten de ‘Hollandsche’ huisjes aan de Nieuwstraat en in de Hofstraat (hoewel deels ‘fake’) gelukkig weer een hoop goed, maar ik moet erkennen dat ik het ernstig met haar eens was, of beter gezegd, eigenlijk al jaren bén. Het Dordtse Statenplein is aan drie kanten nou niet bepaald een traktatie voor het netvlies; dat vies bruin geschilderde pand, waarin zich onder meer Perry Sport bevindt, doet zeer aan de ogen, de bakstenen appartementen aan de overkant schreeuwen: ‘Welkom in Weert’ en die laffe woontoren (met die truttige glasplaatjes aan de kozijnen) is te laag om zich écht toren te mogen noemen en heeft qua vormgeving totaal geen ‘rapport’ met de rest van het stadshart. En daar zit ‘m, volgens mij ook het probleem met nieuwbouw in Dordt. Het Perry-pand bijvoorbeeld is onlangs door de ene projectontwikkelaar doorverkocht aan een andere en nu komt er iets nieuws… iets met veel groen, lees ik. En natuurlijk hoop ik dat het mooi wordt, of in ieder geval mooier dan het nu is. Maar weet je wat het is? Hóe het er straks uit gaat zien is in Dordt nog té vaak een kwestie van afwachten óf en in hoeverre de ontwikkelaar ‘hart en oog’ voor de stad heeft. En natuurlijk gaat de welstandscommissie straks vast wel weer roepen dat een kozijntje te breed of te wereldvreemd is, maar dat is ‘bijschaven’ achteraf. Wat ik hier mis is een stedelijke totaalvisie vóóraf op nieuwbouw in de binnenstad. Die ‘klikt’ hier namelijk zelden of conflicteert hier vaak zelfs met wat er al staat. In architectonisch opzicht dreigen we eh… Rommeldam aan de Merwede te worden.