Gijs was vroeger bokser en dat zie je, ondanks zijn gevorderde leeftijd, nog altijd aan hem af. Ik heb het dan niet eens over die bloemkooloren en die platgeslagen neus, maar vooral over zijn nog altijd imposante lichaam. Ooit zag ik hem winnen… in Americain aan de Groenmarkt, waar nog wel eens een vrijkaartje mijn kant op rolde als wijlen mijn vader, of één van zijn collega’s van de ambulancedienst, daar ‘een dienstje’ draaide. Gijs, tóen al een veteraan, won die middag zijn partij, maar moest tóch per ziekenwagen worden afgevoerd naar het gemeenteziekenhuis, omdat hij in de kleedkamer knock-out was gegaan. 
Jaren later pas hoorde ik van hem persoonlijk wat daar de oorzaak van was: ,,Ik had, zo bleek later, vermoedelijk al in de eerste ronde mijn hand gebroken, maar voor mijn gevoel stond ik op punten voor, dus heb ik die partij tóch maar afgemaakt. Achteraf stom misschien, want ik verging van de pijn… maar ja, de sponsor had een koelkast beloofd.’’
Ik leerde Gijs kennen toen ik, beginjaren negentig, voor deze krant regelmatig verslag deed van grote en kleine rechtszaken. De toen inmiddels oud-bokser had een, naar eigen zeggen, ‘corrigerend tikkie’ uitgedeeld aan een man die, voor de deur van z’n stamkroeg, zijn fiets probeerde te jatten.
,,Ik sloeg heus niet hard hoor, maar die gozer ging toch een tukkie doen. Afijn, de juut kwam erbij en dat leidde tot een rechtszaak. Bleek dat ventje een aan drugs verslaafde zoon te zijn van een zeer welgestelde Dordtenaar. Pa had kennelijk een goeie advocaat geregeld, want ik moest 500 gulden aan schadevergoeding aftikken en ik kreeg ook nog een voorwaardelijke celstraf. Snap jij dat nou?’’
In het verzorgingshuis, waar ik Gijs eerder deze week bij toeval aantrof, vertelde hij me het verhaal nogmaals in geuren en kleuren… alsof het gisteren gebeurd was. Even moest ik slikken toen ik ontdekte dat het ‘gisteren van Gijs’ voor altijd ook letterlijk gisteren is.