‘Klaag niet, mopper niet, zeur niet, maar tel je zegeningen’, zei mijn schoonvader zaliger vaak en dat was ook precies mijn eerste gedachte toen ik in las dat er nu eindelijk weer een hoopvolle toekomst gloort voor dat iconische ‘Fonteinlandschap’ aan het Van der Steenhovenplein. De gemeente heeft kennelijk een eh… ‘potje’ gevonden om die prachtpilaren van Hans Petri (een geschenk aan de gemeente bij de opening van Refaja in 1973) weer in de oude luister te herstellen. En dus ga ik niet zemelen over het feit dat dit allemaal zó lang heeft moeten duren. Ik wijdde er – vaak op verzoek van lezers – inmiddels al ruim een handjevol columns aan, maar ondanks dat bleef het bedenkelijk lang stil in en rond het Stadskantoor. Ach, beter laat dan nooit en dat geeft mij meteen de gelegenheid om nog even terug te komen op de meest recente column die ik over ‘het penispark’ (want zó werd het kunstwerk door Dordtenaren genoemd) schreef. Daarin opperde ik dat het toch mogelijk moet zijn om de motor van dit kunstwerk – het is namelijk een fontein – te laten repareren door een groep technisch onderlegde jongens en meisjes van het Da Vinci College en de Duurzaamheidsfabriek. Waarom ik dat zeg? Omdat ik me bewust ben van het feit dat alleen al aan het opknappen van de stenen pilaren een behoorlijk prijskaartje hangt (ruim twee ton) dus wellicht is er hier wat ‘winst’ te boeken door er een leerproject van te maken… een mooie uitdaging voor docenten en studenten, lijkt me. Nu wil ik niet meteen het onderste uit de kan halen, maar ergens op een gemeentelijk opslagterrein ligt nog altijd het gedemonteerde Mobilarium (u weet wel die bewegende balken bij de vroegere DSW) te verpieteren, die op Stadswerven niet zou misstaan. Kan die ambtenaar die dat potje gevonden heeft nog niet even een doorgaan met zoeken? Ik breng af en toe wel koffie.