Kun je een column beginnen met stilte? Da’s misschien een malle vraag, maar juist na het beluisteren van de plaat Grijs van Dordtenaar Niels Littooij, was nou juist dát wat bleef hangen… een  oorverdovende stilte na het beluisteren van klanken van verdriet en teksten van onzekerheid over een toekomst die kort na een verlies nog zo absoluut ondraaglijk lijkt. Niels, die u ongetwijfeld beter kent onder zijn artiestennaam Nielson, schreef de zes nummers op Grijs naar aanleiding van de plotselinge dood van zijn neef en boezemvriend Nathan. Nu zal Niels vast niet zitten te wachten op een recensie van iemand die niet eens recensent is en ook weet ik zeker dat hij mijn lovende woorden over zijn jongste productie onmiddellijk zou inruilen voor nog één dag met zijn maatje, maar tóch wil ik graag over Grijs schrijven, simpelweg omdat ik vind dat die plaat door zoveel mogelijk mensen ‘gehoord’ moeten worden. Toen ik zelf, alweer jaren geleden, mijn vader verloor was ik boos op de vogeltjes in mijn tuin, die het gore lef hadden om zomaar te gaan zingen en ook het zonnetje dat die ochtend in oktober zo lieflijk doorbrak kon me gestolen worden. En oh ja, ’s avonds voelde ik me ‘schuldig’ toen ik in de lach schoot na een grap van mijn broer en omdat ik ondanks alles, zo intens genoot van de whisky die ik voor mezelf had ingeschonken. Lachen, genieten, dóórgaan met leven… dat kán toch niet, dat mág toch niet? Het zijn dit soort ‘grijze’ gevoelens en overdenkingen die Niels Littooij zo prachtige in woord en muziek heeft weten te ‘vangen’ en juist dáárom wil ik dit fragiele kunstwerk bij u onder de aandacht brengen. En ja, natuurlijk is Grijs in eerste instantie een spontane en goudeerlijke ode aan een verloren vriend, maar het is óók ‘gewoon’ een wonderschone plaat die zich, na een tocht door een tranendal, troostrijk nestelt in de ziel.