Nee, mooi waren ze niet… die flats in Hoogvliet, waar ik mijn kinderjaren doorbracht. Niet dat ik dat zag, want als voetbalminnend jochie was ik domweg gelukkig met die enorme grasvelden tussen de hoogbouw met uitzicht op de Spijkenissebrug en de voortdurend rokende en soms zelfs vlammende pijpen van Pernis. Voor mijn ouders ging er een wereld open, want kort daarvoor woonden ze nog op driehoog achter in Rotjeknor, waar ze een zolderkamer van een ouder echtpaar huurden. En ineens beschikten ze over een huis met een ‘eigen’ keuken, drie slaapkamers, een badkamer(tje) en zelfs een heuse tuin, want onze woning bevond zich op de benedenverdieping van een vier woonlagen tellende flat.
Hoogvliet was voor wijlen mijn ouders geen keuze uit het hart maar een beslissing uit noodzaak; er heerste immers woningnood en zij grepen de strohalm die hen werd aangereikt.
De geschiedenis herhaalt zich, want ook nu is er voor jonge gezinnen en alleenstaanden nauwelijks zicht op betaalbare huisvesting.
In het fotoboek ‘Dordrecht en de Drechtsteden vanuit de wolken’ (ik schreef daar eerder al een column over) zie ik hoe flatgebouwen in Dordtse nieuwbouwwijken als Nieuw Krispijn, Wielwijk, Crabbehof en Sterrenburg, vanaf de jaren vijftig als paddenstoelen uit de grond schoten. Nee, mooi waren ze niet, net als onze flat in Hoogvliet, maar wel praktisch, ruim (voor die tijd) en vooral betaalbaar. En dát is nou precies wat ik in het Dordt van vandaag mis: praktische en betaalbare woningen voor mensen die ‘een beginnetje’ willen maken of willen doorstromen wegens (naderende) gezinsuitbreiding. Nu begrijp ik best dat we, met het oog op het voorzieningenniveau in het Dordt van overmorgen, wat meer ‘gevulde portemonnees’ naar dit eiland willen lokken, maar voor een paar degelijke, financieel ‘haalbare’ flat- en eengezinswoningen voor Dordtenaren met een wat smallere beurs moeten er op dit eiland toch óók wel wat plekjes te vinden zijn? Door louter ‘prestigieus’ te bouwen ‘jagen’ we onze jeugd van dit eiland af.