Nog even wil ik terugkomen op mijn column van vorige week. Die ging over mijn jeugd in Hoogvliet en over het feit dat mijn ouders daar – eind jaren vijftig – terecht kwamen als gevolg van de woningnood. Rond Rotterdam en ook in Dordrecht (waar ik jaren later pas ‘belandde’) werden toen namelijk in hoog tempo flatwoningen gebouwd om de acute nood te ledigen. En toegegeven, die verdienden in architectonisch opzicht wellicht niet de schoonheidsprijs, maar ze vormden wél een pasklaar en betaalbaar antwoord op de enorme vraag destijds. En dus trok ik een parallel naar het heden. In het Dordt van vandaag is het, vooral voor starters en jonge doorstromers, momenteel schier onmogelijk om een huis te huren of te kopen. Er wórdt hier wel volop gebouwd, maar dan toch vooral in wat je ‘het hogere segment’ zou kunnen noemen. Dat is op zich begrijpelijk, want een stad met méér ‘welvarende’ inwoners is nu eenmaal een stad met een ‘rijker’ en stabieler voorzieningenniveau op velerlei gebieden. Maar terwijl op dit eiland het ene luxebuurtje na het andere de lucht in schiet (De Hoven, Plan Tij, Dordtse Hout, Stadwerven, Amstelwijck, Wilgenwende en zo kan ik nog wel even doorgaan) ontstaat hier tegelijkertijd een enorme ‘opstopping’ van mensen op zoek naar huur- of koopwoningen die wél met een modaal salaris zijn op te hoesten. Ook voor deze mensen moeten er huizen komen en dus opperde ik om hier, nét zoals in de jaren vijftig zestig en zeventig, te komen tot een versnelde bouw van betaalbare flats en rijtjeshuizen. Voor alle duidelijkheid… ik pleit hier niet voor de oprichting van een Dordtse Bijlmer. Met de moderne technieken van vandaag en een beetje creativiteit moet het toch mogelijk zijn om betaalbare woningen te realiseren die er ook nog eens aantrekkelijk uitzien? Die woningen hoeven ook zéker niet allemaal in één en dezelfde buurt te staan. Ik opteer simpelweg voor een betere mix.