Was er eigenlijk ooit wel een Beter voor Dordt? Ik bedoel was de partij eigenlijk niet gewoon Ernst, Bobby en de Rest met Piet Sleeking in de rol van zowel Ernst als Bobby en de Rest als eh… de rest? En nu Piet weg is – nou ja hij gáát weg en dan ben je in de politiek eigenlijk al aangeschoten wild – denkt die ‘rest’: ‘Weet je wat? Nu kunnen we eindelijk eens een Dordtse partij gaan vormen waarin we het beleid in gezamenlijkheid bepalen… een partij waarin we allemáál iets in de melk te brokkelen hebben.’
Want dáár ligt nou precies het probleem bij Beter voor Dordt. Grondlegger Piet Sleeking zette de partij destijds op vanuit een gevoel van rancune jegens ‘die regenteske’ PvdA (die partij zou hem in een ver verleden ooit eens in het openbaar vernederd hebben), gecombineerd met oprecht idealisme (dat moet ik hem nageven) voor de stad. Alleen zat er in die mix ook een vleugje narcisme en precies dát kostte hem zijn relatie met sterke medespelers in zijn partij. Zo botste hij al in een vroeg stadium met Jacqueline van Dongen (nu wethouder te Zwijndrecht) en met medeoprichter en persoonlijke vriendin Leny Kuhlemeijer… eigenlijk zijn eeuwige ’rugdekking’ binnen BVD. Ook andere persoonlijkheden (Eline Van der Vorm, Martijn Groenweg) keerden Piet de afgelopen jaren de rug toe, al moet ik daar wél bij vermelden dat laatstgenoemden een wat meer populistische (ietwat PVV-kleurige) koers voorstonden dan Piet, die volgens mij in het diepst van zijn wezen  uiteindelijk toch vooral een ‘gesjeesde’ PVDA’er is. Ik denk dat Sleeking het liefst een partij opgebouwd had met twee handjes vol Piet Sleeking-klonen, maar die liggen nu eenmaal niet voor het oprapen. De man die de PvdA ooit van regentesk gedrag beschuldigde werd uiteindelijk zélf regent en vergat in de tussentijd voor zijn eigen partij een fundament voor de toekomst neer te leggen. Een gevalletje ‘Après nous le déluge’, zeg maar.