Net als in mijn laatste column blik ik vandaag terug op de (bijna) twaalf maanden die achter ons liggen. Laat ik beginnen met het overlijden, begin maart, van mijn trouwe viervoeter Blafmans. Dat afscheid veranderde mijn columnistenbestaan ingrijpend, want die minstens drie uur die ik dagelijks met m’n hond ‘op de keien van de stad’ doorbracht, zorgden er voor dat ik zelden zonder verhaal zat. Dit simpelweg omdat Blafmans altijd wel de aanleiding voor prettige en soms verhelderende gesprekken op straat vormde. Ik mis mijn makkertje nog altijd enorm en om die reden heb ik besloten om in 2022 een klein boekje uit te brengen onder de (nog voorlopige) titel ‘Wandelingen met Blafmans.’
Maar goed, in maart waren we met z’n allen in deze stad (los van corona) vooral bezig met Hanneken, u weet wel… die mooie droom van kunstenaar Gerhard Lentink, die korte tijd later door een werkgroep werd opgepakt als een mogelijk ‘geschenk aan de stad’ in het kader van Dordrecht 800.
Lentink hoopte op een dag, op de kop van Stadwerven een 20 meter hoog beeld te mogen neerzetten van deze ‘stadsgodin’ (ook wel Choëphore genoemd) maar zijn droom spatte uiteen op technische bezwaren. De schaduwen die zijn, uit metaal opgebouwde beeld, al naar gelang de stand van de zon, over de rivier zou werpen zouden weleens radarverstoringen kunnen veroorzaken en dát zou dan weer problemen opleveren voor het scheepvaartverkeer. Dit euvel zou trouwens verholpen kunnen worden door, ergens daar in de buurt, een extra radar te plaatsen, maar dáár hangt dan een prijskaartje aan van 1,2 miljoen euro en dan zou het wel eens een hele dure grap kunnen worden. Het beeld gaat daar dus hoogstwaarschijnlijk niet komen, maar ondertussen wordt, ja, óók binnen de muren van het Stadskantoor, wel degelijk nagedacht over een alternatieve locatie. Benieuwd of we hier iets van gaan horen in 2022.