Toegegeven… kerst en oliebollen moeten nog komen, maar toch blik ik in mijn komende columns graag even terug op het afgelopen jaar. Waar maakten we ons, los van die vermaledijde pandemie, zoal druk over in 2021? In Zwijndrecht draaide het in januari in ieder geval om de watertoren of, om precies te zijn, om de hoogte van het appartementencomplex dat een projectontwikkelaar daaromheen wilde gaan bouwen. Dat complex moest maar liefst 17 meter hoog worden en zou het zicht op die prachtige toren daardoor voor een groot deel wegnemen. Gelukkig besloot de gemeenteraad enkele maanden later de verantwoordelijke wethouder terug te fluiten, hetgeen eh.. volgens mij zo’n zes meter aan winst (naar beneden) opleverde. Ook ‘voorspelde’ ik in januari wat er in 2021 allemaal wederom niet zou gebeuren. En nu weet ik wel dat het achteraf makkelijk gelijkjes scoren is, maar eh… die voorspellingen kwamen volledig uit: nog altijd staat het Teerlinkpandje aan de kop van de Kalkhaven verder te verpieteren, nog altijd is er niks gebeurd met het voormalige ANWB-pand aan de Spuiboulevard en nog altijd staat er (na tien jaar gesteggel) geen hotel aan het Vrieseplein. Met het oog op die drie ‘hete hangijzers’ ben ik trouwens ook weinig hoopvol voor 2022.
In de Stadspolders ging het begin dit jaar vooral over parkeren, of beter gezegd, over het gebrek aan parkeerruimte. Naar mijn weten is dat probleem nog altijd niet opgelost, maar wie weet biedt 2022 soelaas.
Het mooiste nieuws van begin dit jaar was dat er in diverse gemeenten in het land heftig gedemonstreerd (lees geplunderd en gesloopt) werd vanwege de avondklok, maar eh… niet in Dordt. Echte schapekoppen, zo concludeerde ik in februari, mogen graag een potje blaten, maar hun stad slopen? Nee, dáár doen ze niet aan. ,,Daar hebben we hier ambtenaren en politici voor,’’ zo las ik in een humorvolle reactie op die column.