Nog geen half jaar geleden gaf ik in een column aan dat het gemeentebestuur nu toch echt eens serieus moet gaan inzien dat je met louter dure woningbouw je eigen jeugd wegjaagt uit deze toch al sterk vergrijzende stad. Dat punt maakte ik trouwens al eens vaker en diverse lokale politici (over de gehele politieke bandbreedte) lieten me, in een reactie daarop, weten dat dit een wat naïeve gedachte van me was. Immers, zo legde een voormalig wethouder me uit: bij elke dure woning die wordt opgeleverd komt een nét iets goedkopere woning vrij omdat iemand ‘een stapje omhoog’ maakt. Zo ontstaat er een kettingreactie, met als gevolg dat er ook ‘lager’ op de woonmarkt altijd wel sprake blijft van een redelijk aanbod.
En ja, dat klonk in theorie best aannemelijk, alleen blijkt de praktijk toch echt een stuk weerbarstiger te zijn.
Waarom? Omdat zo ongeveer 40 procent van dat ‘betaalbare’ aanbod, zo is inmiddels gebleken, wordt aangekocht door mensen van buiten de stad. Het betreft hier vooral jonge stellen (niet zelden met gezinsuitbreiding op komst) die niet zo snel schrikken van een aanvangsprijs van een kleine drie-en-een-halve ton voor een woning in het relatief dichtbij de binnenstad of het station gelegen Reeland of Nieuw Krispijn. In hartje Rotterdam immers, want dáár komen veel van die ‘nieuwkomers’ vaak vandaan, koop je voor zo’n bedrag immers hooguit een veredeld fietsenhok. Gevolg daarvan is echter dat Dordtse starters steeds vaker achter het net vissen.
Makelaars, zo las ik in mijn krant, voorspellen dat deze trend zich voorlopig ook nog wel een tijdje zal voortzetten. De vraag is natuurlijk: is daar wat aan te doen? Het antwoord is ja. Wettelijk gezien is het mogelijk om op z’n minst een deel van woningzoekenden met lokale binding aan je gemeente voorrang te geven op de woningmarkt. Het lijkt me niet onlogisch om daar als gemeentebestuur eens serieus over te gaan nadenken.