Dit is een waarschuwing. De nu volgende column heeft een hoog zuurgehalte en kan ernstig van invloed zijn op uw bloedsuikerspiegel en de houdbaarheidsdatum van de melk in uw koelkast.

Het begon allemaal op een druilerige dinsdagochtend op het Statenplein. Ik zat op de lange houten bank (achterwerk gegarandeerd nat) en keek om me heen. Het plein met zijn geraniumbakken, grijze tegels en halfhoge, of beter gezegd halflage woontoren, dat toch al niet echt veel uitstraalt, schreeuwt ‘Blokker’, ‘Provinciestad’ en ‘Jaren Zeventig’ en smeekt om een theater of op zijn minst een bioscoop om de boel enigszins te verlevendigen. Het is hier nagenoeg leeg en het natte graniet weerspiegelt het treurbeeld van een stad in vergetelheid… een oude mannequin die haar hoogtijdagen in de schijnwerpers al jaren achter zich heeft. De zo gehoopte toeristische belangstelling is ook dit jaar weer uitgebleven en zal ook de komende zomer niet op gang komen. Ik lees in de krant over de uitgeklede plannen voor Stadswerven en constateer dat de ouwe mannequin weer eens wordt ingeruild voor een poldermodel met bloemetjesjurk. Ze ruikt niet naar Dior, maar naar spruitjes… ‘Eau de Sprout’.

Nee, ik ben geen zuurpruim, geen chagrijn. Altijd weer probeer ik de mooie kanten van de stad te blijven zien en nog altijd verkies ik de vergane glorie van die ouwe mannequin (mooi oud is niet lelijk) voor die foeilelijke poldersnol die langzaam maar zeker bezit van de stad neemt. Armoe troef stralen ook de drinkerbroers uit die met een blikje supermarkt in de hand op steeds meer plekken het stadsbeeld bepalen. Voordat een dronkelap al drie keer stotterend het woord kredietcrisis heeft uitgesproken is Dordt verworden tot Meppel-zuid, met dát verschil dat ze daar wèl een bioscoop en veel mooiere winkels hebben. ‘Ga dan verhuizen mopperkont’, hoor ik u al denken. Maar ik wil niet in Meppel-Zuid wonen… ik wil Dordtenaar zijn en trots op mijn stad. Stadswerven was bij uitstek de gelegenheid om deze ouwe stad iets van nieuwe grandeur te geven, maar die kans laten we blijkbaar voorbij gaan. Durf nou toch eens controversieel te zijn, ga in zee met gekke architecten, droom van hogere torens en luxe jachten in de haven… experimenteer naar hartelust met vorm en kleur en zet die stad weer eens op de Tom Tom. Wat ik nu zie is Bert Baksteen in een Gako-pak met bruine streep in de lengte. ‘Indien mogelijk… omkeren!’ roept mijn navigator al op voorhand.

Intussen schitteren we in deze stad op het gebied van kleindenken: kunstenares Margreet Huisman lanceerde onlangs het idee om een grote keramische theepot neer te zetten op de kale rotonde aan de kop van de Spuiboulevard. Leuk idee, was mijn eerste reactie. Verder had ik er eigenlijk niet meer zo over nagedacht, totdat ik op een website van het plaatselijk dagblad de reacties las. Die logen er over het algemeen niet om. Kunst op die rotonde, zo schreven verontwaardigde dorpsgenoten, is allemaal maar elitair en zonde van het geld. ‘De gemeente kan maar beter een mooie boom neerzetten’ en ‘Daar hebben we nu allemaal geen geld voor hoor… weg met die onzin’. Opzouten met die theepot, het theewater staat ons momenteel tot de lippen.’, waren de overheersende reacties.

Gelukkig waren er ook mensen die het idee van Margreet wèl leuk vonden en ook werd er driftig op los gefantaseerd over eventuele alternatieven voor een theepot. Iemand stelde voor om op de rotonde een enorm schaap neer te zetten en een ander pleitte weer voor een standbeeld van Jan Eijkelboom. Misschien kunnen we er een hostel bouwen voor uitbehandelde verslaafden. Het is zo druk op die rotonde dat de junken er dan netjes blijven zitten. Nu ik er over nadenk opteer ik toch voor een spruitje op een sokkel.

Kees Thies