Het is altijd genieten op het terras van Centre Ville, waar de serveersters nét dat beetje meer klasse hebben en je altijd het gevoel geven dat je niet onopgemerkt gebleven bent. Ik heb een afspraak met een ouwe schoolmakker, maar omdat ik al meer dan een half uur zit te wachten begin ik me af te vragen of die afspraak dat ook weet. Ik ben mijn telefoon vergeten dus zit er niets anders op dan nóg maar een koffie verkeerd bestellen en gewoon doorgaan met wat ik toch al deed, namelijk mijn krantje lezen.
,,Hé ouwe… paf jij nou nog wel eens zo’n genotsknots weg?” Ik kijk op van mijn krant en daar staat mijn ouwe klasgenoot, die ik de laatste jaren niet vaak meer zie omdat hij een drukke baan heeft als specialist in een ziekenhuis en omdat hij zich, ‘married with children’, sinds een jaar of wat gevestigd heeft in een van de villawijken die Dordt tegenwoordig rijk is. Pas na de hartelijke begroeting die nu volgt dringt zijn vraag tot me door. Nee, pretsigaretten heb ik eigenlijk al héél lang niet meer gerookt; niet meer sinds die rebelse jaren die zich veelal afspeelden in kroegen en kraakpanden en al helemaal niet meer sinds ik vader van twee kinderen ben. ,,Ik rook er elke avond een, want ik slaap er zo lekker van”, zegt mijn tafelgenoot. ,,Maar jij kan als arts toch makkelijk bij een slaappilletje komen?”, antwoord ik. ,,Die dingen slik ik liever niet”, zegt hij. ,,One blow a day keeps the doctor away is mijn motto en bij mij werkt het nu eenmaal goed op deze manier. Maar nou kom ik net van die coffeeshop aan de Voorstraat, moet ik me daar ineens laten registreren, vanwege de invoering van die wietpas. Daar heb ik helemaal geen trek in. Die gegevens komen niet naar buiten, zeggen ze, maar ik geloof er geen snars van en ik wil mijn baan niet op het spel zetten. Weet jij misschien nog een adresje?”
Die middag proosten wij met en ‘op’ de firma Rutte… onze ‘ouwe’, vertrouwde huisdealer.