Over een week of wat mag ik medepresentator zijn van een debatavond over armoede in Dordrecht. Dat debat, op woensdagavond 20 maart, vindt nu eens niet plaats in het Dordrechts Museum, maar in het ontmoetingscentrum De Buitenwacht aan de Bosboom Toussaintstraat. Ter voorbereiding ging ik daar, samen met enkele collega-journalisten, op bezoek en dat maakte veel indruk. In het voormalige kerkgebouw aan de Bosboom Toussaintstraat werden wij namelijk verwelkomd met een royale lunch die al uitnodigend op een grote tafel stond uitgeserveerd. Precies op het tijdstip van aanschuiven, op zo’n anderhalve meter naast onze lunchtafel, deelde de voedselbank, zoals elke week, voedselpakketten uit. Dus, terwijl wij ons tegoed deden aan een copieuze lunch, kwamen plaatsgenoten zich melden voor ‘hun’ doosje met levensmiddelen. Ik geneerde me een beetje dat ik zo aangenaam aan de dis zat, onder het toeziend oog van mensen die het blijkbaar niet rooien zonder zo’n aanvullend levensmiddelenpakketje. Nou was dit niet mijn eerste kennismaking met een voedselbank, want beroepshalve heb ik er gedurende mijn loopbaan al veel bezocht. Tóch was dit anders, niet alleen vanwege deze bijzondere ‘enscenering’, maar vooral vanwege de openlijkheid die blijkbaar gepaard gaat met de armoede van vandaag de dag. Armoede is al lang niet meer iets waar mensen zich voor schamen. Sterker nog, de meeste mensen die ik deze middag sprak, waren zeer openhartig over het feit dat ze een leven ‘onder die rode streep’ leiden. ,,Smaakt het?’’ vroeg een fors gebouwde man mij toen onze blikken elkaar kruisten. Hij bedoelde het niet eens cynisch, maar toch was ik even van slag. Nee, niet zozeer door zijn rechtstreekse vraag, maar omdat hij me zo bekend voorkwam. Ik durfde het die middag niet te vragen, maar nu weet ik het. Hoe lang is die winkel, waar ik toen een stofzuiger kocht, eigenlijk alweer failliet? Een vader van drie kinderen, een man van mijn leeftijd, toen nog vol van zelfvertrouwen met een vaste betrekking en een zonnig toekomstbeeld is nu één van die vele klantjes van de Voedselbank. Hoeveel gemiste hypotheektermijnen zou ik zelf eigenlijk van zo’n voedseldoosje af zitten?
keesthies.com 
Beste Kees,
Je geeft het zelf eigelijk al aan..Jij geneerde je aan “die rijk (eigenlijk creatief ?)” gevulde tafel. Twee dagen in de week doe ik wat vrijwilligerswerk in De Buitenwacht en ontmoet daarbij regelmatig mensen, die aangewezen zijn op de voedselbank. Armoede als in voorbij gewaande tijden…
Ik geneer me er vaak ,net zoals jij, voor, als ik mensen zie, die kennelijk echt aangewezen zijn op de voedselbank. Wij zijn immers zelf die maatschappij en ik schaam me de haren uit mijn hoofd, dat dit verschijnsel, voor zover het zich in Nederland “binnenskamers afspeelt” in onze beschaafde samenleving volledig wordt aanvaard. Zolang deze situatie voortduurt en als verschijnsel steeds grotere vormen aan gaat nemen, zal ik niet aan de schaamte voorbij kunnen gaan. En dit heeft niets met plaatsvervangende schaamte te maken. Ook ik ben me ervan bewust, dat ik in een situatie terecht kan komen, waarin ik die beker niet aan mij voorbij zal kunnen laten gaan.
Vriendelijke groet,
Onno
Beste Kees.
Vanmiddag was Gerard Schouw D66 op BNR en het ging over het voedsel/ voedselfraude etc..Tijdens het interview zat ik te denken aan de discussue over paardenvlees , wat nu massaal wordt weggegooid omdat het vermengd is met rundvlees. Het vlees is prima te eten , maar nu moet het ineens weggegooid worden. Waarom ? Schenk het aan de Voedselbank !
Het Debat over vis komt er nu aan. De waanzin ten top om voedsel ineens weg te gaan gooien. De Media kan daar een betere rol in spelen.