Hoe je ook over dat ouwe voetbalstadionnetje van FC Dordrecht mag denken, persoonlijk vind ik de charme er van dat het, in alle opzichten ‘voetbal’ ademt en dat  je het er gras nog écht kunt ruiken. Alleen al daarom was mijn eerste reactie ‘jammer’, toen ik vernam dat onze lokale trots de keuze gemaakt heeft om, met ingang van het komende voetbalseizoen, op kunstgras te gaan spelen. Toch vind ik het ook een begrijpelijk, ja zelfs verstandig besluit, want de onderhoudskosten pakken met kunstgras op den duur lager uit en je wordt nooit meer geconfronteerd met erbarmelijke situaties zoals aan het einde van het afgelopen voetbalseizoen toen het veld aan de Krommedijk er bij lag als een kamelenverblijf in Blijdorp.
Over kunstgras bestaan veel vooroordelen, die voornamelijk uit de mond komen van ‘old-school’ voetballers, vertegenwoordigd door types als Johan Derksen en Willem van Hanegem: ,,Wij stroopten indertijd bij weer en wind de mouwen op en gingen er keihard tegenaan. Wie aan het eind van de wedstrijd nog een wit broekje had, was een mietje.’’ Nu wil ik zelf niet de deskundige uithangen en daarom heb ik er een aantal recente onderzoekjes op nageslagen. En wat blijkt: voetballen op kunstgras verschilt  tegenwoordig, vanuit spelersoogpunt, nauwelijks van voetballen op echt gras. Ja, de spelwijze gaat op den duur wel wat veranderen (iets snellere balcirculatie) maar die verschillen zijn inmiddels verwaarloosbaar, want het moderne kunstgras lijkt steeds meer op gewoon gras. Het vooroordeel dat voetballen op kunstgras meer blessures zou veroorzaken is inmiddels ook door de wetenschap gelogenstraft. Het is even aanpassen (andere manier van afremmen en slidings maken bijvoorbeeld) maar als die gewenning inmiddels heeft plaatsgevonden levert spelen op kunstgras (met speciaal schoeisel) niet méér  blessurerisico’s op dan spelen op echt gras. De verschillen zitten hem vooral in de hoofden van spelers en supporters… nou ja, misschien ook wel een beetje in onze neuzen, want kunstgras ruikt naar rubber en zeker niet naar bosviooltjes. We moeten dus even een knop omzetten. Alleen die korreltjes hè… die vind je, zelfs na drie wasbeurten, ’s ochtends nog terug in je onderbroek.