,,Nee, de benen willen niet meer, maar met de bovenkamer is het allemaal nog best in orde.’’ Jan (89), gezeten op een bankje in de hal van het Sliedrechtse bejaardenhuis, tikt breed grijnzend op zijn rechterslaap. Zijn jaren zijn hem nauwelijks aan te zien en vandaag ziet hij er, getooid in donkerblauw colbert met rood pochetje, nog eens extra verzorgd uit, want hij gaat straks stemmen en neemt dat uitermate serieus. Het stemkantoor is drie straten verderop, maar Jan kan dat eind niet meer lopen en dus zit hij in de hal te wachten op zijn buurman Arie  die nog auto rijdt en hem straks komt ophalen. Arie (81), SGP-er in hart en nieren, heeft er in de loop der jaren bij elke verkiezing een bijna heilige missie van gemaakt om zijn huisgenoten bij een stemhokje te brengen. ,,Ik zie dat als een roeping en het kan voor mijn partij ook geen kwaad, want ik weet dat de meeste bewoners hier van huis uit SGP stemmen.’’
Van Jan weet ik zeker dat hij dat niet gaat doen, want hij is, zoals hij het zelf omschrijft, ‘een échte rooie uit een typisch Dordts rood nest.’ Het was het lot dat hem in Sliedrecht deed belanden. ,,Tja, de liefde hè? Mijn vrouw was een Sliedrechtse en hier konden we destijds een goed huis vinden. Toen zij drie jaar geleden overleed, kwam ik in dit tehuis terecht. Niks mis mee hoor, maar ze zijn hier wel allemaal erg gelovig. Das niet m’n ding, maar, mondje dicht tegen Arie, want anders wil hij me vast niet meer meenemen.’’ Ik moet mijn lachen inhouden, want ik weet dat Arie, die zojuist om de hoek verschijnt, zich donders goed bewust is van het feit dat hij met Jan heus geen SGP-stem binnensleept. ,,Ik ben niet achterlijk… hij loopt al de hele dag over Drees en Joop te lullen. Ach, ik breng hem met liefde hoor. Het gaat mij er om dát hij stemt, want net als ik beschouwt hij dit als een groot voorrecht. Maar, mondje dicht hè, anders voelt hij zich misschien bezwaard. Ha die Jan, ga je mee man?’’