‘Regels zijn regels.’ Altijd als ik dat weer eens iemand hoor roepen blijkt ‘die iemand’ weinig inhoudelijke argumenten in huis te hebben, of heeft ‘die iemand’ zo’n stelregel hard nodig om zelf niet in verwarring te raken. In mijn persoonlijke woordenboek heb ik deze holle frase dan ook al lang geleden gerangschikt onder het hoofdstukje ‘dooddoeners,’ nét onder ‘c’est la vie’ en ‘a horse is a horse of course, of course.’
Het is niet dat ik tegen regels ben (ik fiets zelden op de A16 en rook slechts heel matigjes op de couveuseafdeling van het ASZ) maar ik ben simpelweg tegen regels zonder nadenken, ofwel tegen regels ‘om’ de regels. Neem nou die regel: burgemeesters moeten in de stad wonen waar ze werken. Da’s een mooi regeltje, maar dan wel eentje die je moet zien als uitgangspunt en niet als heilig. De regel lijkt me bijvoorbeeld heel handig voor een burgemeester die woont in Weesp en werkt in Weert. Die zou dan immers voortdurend onderweg zijn en loopt dan het risico om op een kwade dag ‘het heen en weer’ te krijgen en da’s niet gezond voor een ambtsdrager. De Zwijndrechtse burgermeester Dominic Schrijer woont in Rotterdam, op ongeveer 20 minuten rijden met de auto en hij doet daar ook helemaal niet schimmig over. De man is trouwens nagenoeg altijd in Zwijndrecht, waar hij lange dagen maakt en ook nog eens lange avonden omdat hij er zijn hobby’s (muziek en biljarten) beoefent. Schrijer is daarnaast oprecht verzot op het tuindorp en functioneert daar naar volle tevredenheid. En trouwens, hij wíl wel verhuizen, maar moet dan eerst zijn huis in Rotterdam verkocht krijgen en dat schijnt vooralsnog niet te lukken. Daar moet je dan verder niet over zeuren in deze tijd, waarin gemeenten er nu eenmaal voor gekozen hebben om burgemeesters niet meer in zogeheten ambtswoningen onder te brengen. Kortom, geacht VVD-Statenlid Rense Weide (die hier een punt van maakt): zeur nou niet over de letter van de wet als iedereen kan zien dat het hier met de geest ervan wel goed zit.