Een aarzelend ‘wie daar?’ en een schichtige blik via een luikje in de voordeur. Als die, na veel gerinkel van sleutels, opengaat, sta ik oog in oog met een droevig heerschap, gehuld in een gerafelde kamerjas. ,,Dag meneer, deze brief is bij mij bezorgd, maar ik denk dat ’ie voor u bestemd is.’’ De oude man pakt mijn brief niet aan, maar draait zich om en zegt: ‘Kom verder.’
Met tegenzin loop ik het statige huis binnen, waar het muf en donker is. Het voelt alsof ik de graftombe van Dracula binnen stap. Hij neemt plaats in een fauteuil en zegt. ,,Mijn pillen liggen op het dressoir.’’ Het dringt tot me door dat hij denkt dat ik van de zorg ben.
,,Meneer, ik kom niet vanwege uw medicijnen, ik kom u een brief brengen, die abusievelijk bij mij bezorgd is. Hij komt uit Australië. Wonen u kinderen daar misschien?’’
De man zucht en antwoordt: ,,Ja, mijn zoon Arie, die stuurt me voortdurend brieven. Leg maar op tafel.’’ Daar zie ik een stapel enveloppen liggen, allemaal uit Australië en allemaal ongeopend. Ik kan het niet laten om de man te vragen waarom hij de post van zijn zoon niet leest.
,,Ach, wat heb ik er aan? Hij zit dáár en ik zit hier in m’n dooie eentje. Ik gun hem het allerbeste hoor, maar ik word er alleen maar droevig van. Ik lees ze later wel… en trouwens, ik zie tóch niks zonder bril.’’
,,Zal ik deze aan u voorlezen?’’ stel ik voor. Hij knikt gelaten. Ik scheur de envelop open en zie ik dat er een vliegticket naar Sydney in zit. ,,Hij wil graag dat u overkomt… volgende maand al. Hier, kijk zelf maar.’’
Nadat hij de tickets heeft bestudeerd, begint hij onbedaarlijk te snikken. Pas nadat ik hem van water heb voorzien zie ik zijn ogen en mondhoeken oplichten. Dan zegt hij: ,,Wil je de gordijnen voor me opendoen en kijken of je ergens scheermesjes kunt vinden… én mijn bril?’’
De man die mij een kwartiertje later vrolijk uitwuift, is minstens 10 jaar jonger dan die man die opendeed.

Afbeelding: VINCENT VAN GOGH OLD MAN IN SORROW ON THE THRESHOLD OF ETERNITY