,,Ik wéét dat je erover gaat schrijven en dat begrijp ik, maar noem alsjeblieft mijn naam niet, want ik heb geen behoefte aan speciale aandacht als ik straks dat water in ga. Ik doe mee om geld in te zamelen in de hoop dat er ooit een dag komt dat we die rotziekte eronder hebben. Maar boven alles zwem ik voor haar… voor de moeder van mijn kinderen, voor de vrouw met wie ik graag oud had willen worden.’’
Hij heet Mo en hij komt uit Marokko. Dat laatste is waar. Dat eerste, maar dat begreep u al, niet, want ik eerbiedig zijn wens… namelijk dat hij vandaag over een week in alles rust en anonimiteit kan meedoen aan de vierde editie van de ‘Swim tot fight cancer’ in het historische havengebied van Dordt. Mo verloor in 2016 zijn echtgenote aan alvleesklierkanker en stond vorig jaar naast me op de Lange IJzeren Brug te kijken naar die enorme hoeveelheid mensen die zich, soms ploeterend, soms soepeltjes, door het water bewogen. ,,Wat ben jij een watje zeg’’, grapte hij, toen hij zag dat ik, overmand door de massaliteit van het evenement, stiekem een traantje wegpinkte van onder mijn zonnebril. Hij legde zijn hand op mijn schouder en ik voelde me een beetje schuldig dat uitgerekend hij het was die mij stond te troosten, terwijl dat toch eigenlijk andersom zou moeten zijn. ,,Volgend jaar doe ik ook mee’’, zei hij vervolgens op iets te resolute toon en nu was het mijn beurt om een grap te maken. ,,Je kan niet eens zwemmen joh… opschepper. Het is al een klein wonder dat je op deze brug staat.’’
Mo schoot in de lach en antwoordde: ,,Dan ga ik het toch gewoon leren… waar kán dat eigenlijk?’’
Afgelopen donderdagavond, trainingsavond van de City Swim, moedigde ik hem aan toen hij moeizaam ‘schoolzwemmend’ onder de brug doorkwam waar we vorig jaar nog samen stonden te kijken en wederom kreeg ik het even te kwaad. Mo had het gezien vanuit het water, grijnsde een grote grijns en riep héél hard: ,,Watje!’’
Hij heeft gelijk.

FOTO: website City Swim Dordrecht