Jaren achtereen heb ik er gewerkt… in hartje Amsterdam. Ik kan me de tijd nog heugen dat ik er ‘gewoon’ dagelijks met de auto naar toe reed en moeiteloos een plekkie vond voor de deur van het productiebedrijf waar ik voor diverse televisieprogramma’s de eindredactie verzorgde. Toegegeven, dat kostte veel centjes, maar ik heb het nu over de jaren dat in televisieland de bomen nog tot in de hemel groeiden en dus werden niet alleen mijn reiskosten, maar ook mijn parkeerkosten meer dan royaal vergoed. Met het voortschrijden der jaren werd dat gestaag moeilijker; de omroepruif ‘verschraalde’ en parkeerplekken in de binnenstad werden zo’n beetje per maand schaarser en duurder. Nog twee televisieseizoenen achtereen parkeerde ik mijn auto dan maar in de ‘outskirts’ van die stad om vervolgens met mijn vouwfietsje (dat ding paste precies in de kofferbak) richting grachtengordel te pedaleren. Maar zelfs dát was, zo eind jaren negentig, geen reële optie meer: de files werden langer en parkeren, ja zelfs in de buitenwijken, werd een crime. Voortaan reisde ik met de trein naar Amsterdam, tót het moment dat ik besloot om weer op mijn eigen eiland te gaan werken. Dit simpelweg om mijn reistijd (inmiddels opgelopen tot bijna vier uur per dag) tot nul te kunnen reduceren. Het was een beslissing waarvan ik tot op heden nog geen seconde spijt heb gehad.
Onlangs moest ik weer eens in 020 zijn en ik was blij dat ik, na een vergadering van anderhalf uur, weer op mijn favoriete plekje in die stad stond, namelijk het perron waar de trein naar Dordt vertrekt. In m’n treintje terug las ik over het voornemen van het, door GroenLinks gedomineerde Amsterdamse college, om de hoofdstad binnen nu en elf jaar geheel en al te bevrijden van auto’s die op benzine of diesel rijden. Wat ik daar van vind? En eh… of ik dat ook voor me zie in ‘mijn’ Dordt van de toekomst? Moeilijke vraag… gewetensvraag ook. Mijn hart zegt ja (we hebben slechts één planeet), maar m’n boerenverstand ziet nog louter mitsen en maren. Morgen kom ik er op terug.