Het was op 8 december 1980 dat ik me pas écht definitief neerlegde bij het feit dat de Beatles nooit meer bij elkaar zouden komen. Ik moest wel, want op die dag werd John Lennon doodgeschoten, hetgeen op zich natuurlijk zóveel droeviger was (en is) dan de zekerheid dat die gedroomde reünie vanaf dát moment nooit meer zou kunnen plaats vinden. Het grote accepteren was voor mij begonnen.
Het is misschien een mal bruggetje naar ‘mijn’ Drechtstreek, waar ik gisteren met een helikopter overheen vloog. Nou ja, in gedachten dan, want mijn helikoptervlucht was niet meer dan een virtuele luchtreis, die ik ‘imagineerde’ bij het schrijven van deze column. Wat ik, al mijmerend van achter mijn toetsenbord, van bovenaf zag was het eeuwige gezever in dit landje over van alles en nog wat, maar dan in eh… miniatuurvorm, waardoor ze zomaar ineens oogden als die koddige vechtpartijtjes in het dorp van Asterix. Want bij gebrek aan échte ellende (we hebben het nu eenmaal goed hier) gaat óns gezever zelden over ‘de grote dingen des levens.’ Nee, wij discussiëren (vooral op Facebook) zo dicht mogelijk langs elkaar heen over ‘klein bier’… over vuurwerk, over het kleurtje van Piet en over hoe hard je met je autootje binnen of buiten de bebouwde kom mag rijden. Laat ik u uit de droom helpen… op een dag is de roetveegpiet gemeengoed en wie nu nog kinderachtig zijn hakken in het zand blijft zetten pruttelt over een generatietje of twee hooguit nog wat na van achter de rollator. En vuurwerk? Zelfde verhaal. Onze kleinkinderen zullen het niet meer afsteken en eh… de ’emissievrije’ auto waarmee ze u en mij op een dag naar het verzorgingshuis brengen, doet geen ‘vroemvroem’ meer en kán, dankzij een of ander computersysteem, niet eens harder meer dan de wettelijk toegestane limiet. Het is de onvermijdelijkheid der dingen die zeuren zo zinloos maakt en daarom zeg ik: sta open voor de wind van verandering, bouw er geen muur tegen, maar vlieg er lekker op mee… dat voorkomt hartverzakkingen en maagzweren. Mijn motto: stop meer Lennon in het leven.