Het filmpje (te vinden onder deze column) is adembenemend en eigenlijk geldt dat ook voor de beoogde creatie op zich. Ik heb het sterke vermoeden dat ‘ze’ er nog gaat komen ook. Over wie ik het heb? Over Choëphore ofwel Hanneken van Dordrecht die, als het aan beeldend kunstenaar Gerhard Lentink ligt, op een mooie dag (ruim 20 meter hoog) zal verrijzen op de punt van Stadswerven.
Ik hoop van harte dat hem dat gaat lukken, want ik vind het een prachtig kunstwerk… smaakvol, elegant en indrukwekkend. We waren daar in deze stad ook wel aan toe trouwens, aan een smaakvol kunstwerk, want nog altijd ben ik niet helemaal bekomen van dat malle Willem-beeld op de hoek van het Statenplein. Nu ben ik écht niet van de smaakpolitie hoor, maar dát gedrocht heeft een dermate hoog Efteling-gehalte dat ik in mijn hoofd nog altijd de klanken van Bert Kampfert’s Indische Waterlelies hoor galmen als ik er langs loop. Tiedetietoe… tiedetiedetiedetietoe.
Maar goed, terug naar Choëphore. Weet u? Dat hele verhaal rondom deze figuur is volgens mij het enige ‘probleem’ aan dit kunstwerk. Ik bedoel, mocht het er eenmaal staan dan zal het niet eenvoudig zijn om enige tekst en uitleg bij deze creatie te kunnen geven. Ik heb begrepen dat Lentink zich heeft zich laten inspireren door een beeld van stadsreuzin Hanneken van Dordrecht dat in de Middeleeuwen bij de Boombrug stond. Zijn gedroomde creatie, of misschien moet ik zeggen, zijn interpretatie, toont een rijzige vrouw met een schaal in haar hand die ‘als personificatie van de stad’ een offer brengt aan de rivier. Tja, leg dát maar eens uit aan uw oudtante Bep als ze u in Dordt komt bezoeken. Is dat erg? Nee joh… er bestaan zoveel kunstwerken (en trouwens ook prachtige muziekstukken) waar ik met volle teugen van geniet zonder ze nu echt te kunnen duiden. Soms is iets gewoon zó mooi dat het juist helemaal geen uitleg nodig heeft. En dát vind ik dus ook van dit kunstwerk. We hebben er, zo voorspel ik u, straks allemaal onze eigen fantasieën bij. Prima toch?