Nee, ik had het niet verwacht toen ik gistermorgen brood ging halen… dat ik mijn dag zou beginnen bovenop het platte dak van een herenhuis midden in de binnenstad. En dat dan óók nog een samen met Hans, van wie ik ooit zeker wist dat hij de veertig niet zou halen. Ik kan me de jaren nog heugen dat mijn ouwe schoolgenoot ernstig verslaafd was. Tien jaar achtereen sliep hij buiten of, als het écht te koud was, bij ‘het Leger.’Soms was hij even ‘uit beeld’… dan zat hij weer een paar weekjes achter de tralies, want om zijn heroïneverslaving te kunnen bekostigen wilde hij nog wel eens spontaan een handje vol autoruitjes inslaan. Er was ooit een tijd dat de politie, na elke reeks autokraken in en om het centrum, zo’n beetje standaard eerst maar eens ging polsen wat er zich zo allemaal in de rugzak van Hans bevond en eh… daarin werden dan altijd wel wat zojuist ontvreemde, maar nog nét niet verkochte autoradio’s of cd-wisselaars aangetroffen. Die dingen gingen destijds als warme broodjes over de illegale toonbank en de hofleverancier heette meestal Hans.
Ik zag zijn toekomst somber in, maar gelukkig lopen niet alle junkenverhalen slecht af. Hans heeft zich, jaren geleden alweer, hervonden… hij werd verliefd, kickte af en vond een baan als dakdekker. Inmiddels runt hij, nét over de Moerdijkbrug, zijn eigen aannemersbedrijf, waar minstens 20 gezinnen een behoorlijke boterham van eten. ,,Nog altijd ga ik het liefst zelf het dak op’’, vertelde hij me gisteren voor de deur van het pand waar hij aan het werk was. ,,Weet je waarom? Omdat ik ooit, vanaf een dak bij jou in de straat, de wereld ineens door nieuwe ogen zag. Alles was kleiner geworden en op de een of andere manier begonnen als het ware ook mijn eigen problemen te krimpen. Dat nieuwe uitzicht op de wereld maakte krachten in mij los die ik van mezelf niet kende. Ik zou zeggen kom maar eens mee het dak op en geniet van deze prachtige ochtend.’’
Hans had gelijk. Dankjewel man, voor deze stressloze column.