Toen ik ruim tien jaar geleden begon aan mijn ‘nieuwe’ bestaan als columnist van deze krant nam ik me één ding voor: ergernis mag, een enkele uitzondering daargelaten, eigenlijk nooit de drijfveer zijn van mijn dagelijkse episteltje. Verbazing? Prima. Verwondering? Ook goed. Gezond wantrouwen? Altijd verstandig. Cynisme en sarcasme? Nou ja… af en toe dan, maar dan wél met een mespuntje humor en een theelepeltje zelfspot, want ik wil toch vooral graag een beetje ‘zuurvrij’ blijven in het leven dat ik buiten de journalistiek leef. Is dat, met het vorderen der jaren, nog een beetje te doen, vraagt u zich wellicht af? Mwoah, tot dusver wél… althans, ik sta meestal vrolijk op en neem, na de ochtendkoffie en de wandeling met Blafmans, nog elke ochtend met hoopvol gemoed plaats achter mijn toetsenbordje om vooral héél veel te lezen (én te bellen) ter voorbereiding op mijn dagelijkse 347 woorden in dit dagblad. Die worden, zo vernam ik onlangs, door de lezers van deze krant, óók na tien jaar, nog altijd met enthousiasme begroet en dat geeft deze burger moed. Om trouwens meteen maar eens een wijdverbreid misverstand uit de weg te ruimen: daarmee bedoel ik niet dat ‘mijn’ lezers het om de reden per definitie met me eens zijn of zouden moeten zijn… in tegendeel zelfs. Ik bedoel, het is natuurlijk altijd ego-strelend als iemand je laat weten dat je de vinger ergens op de zere plek gelegd hebt of dat iemand van je column genoten heeft, maar ik vind het minstens zo boeiend als een lezer me, zij het goed beargumenteerd, wijst op het feit dat ‘mijn medaille’ ook een ándere kan heeft. Daar heb ik helemaal geen moeite mee, want dát is nou precies het doel van een column… het moet niet draaien om het halen van persoonlijke gelijkjes, maar om het aanzwengelen of, waar nodig, het reanimeren van de discussies die in onze voortdurend aan verandering onderhevige samenleving nu eenmaal spelen. Dat wilde ik vandaag gewoon even kwijt in mijn precies 2300^ste column voor deze krant. Ook wil ik u bedanken dat u ‘me’ leest.