We krijgen weer een stadsdichter in Dordt en daar word ik wel vrolijk van. Waarom? Tja,  als journalist ben ik, zij het soms met frisse tegenzin, al vele jaren achtereen aanwezig bij allerlei officiële bijeenkomsten… u weet wel, eerste paal slaan, lintje doorknippen, openingstoespraakje, convenantje sluiten, standbeeldje onthullen, prijsje uitreiken… van die dingen dus, Nu zijn dat soort bijeenkomsten op zich best sympathiek hoor, maar vaak toch ook een tikkie langdradig. Hoe dat komt? Tja… eh, de ‘designated speechers’ op dat soort plechtigheden zijn nu eenmaal vaker niet dan wél ‘gezegend’ met wat ze in Frankrijk zo mooi ‘flux de bouche’ noemen. En dan sta je dus vaak te luisteren naar een stropdas of mantelpakje met een veel te lange toespraak die ergens in de prehistorie begint en waar na verloop van tijd ook geen touw meer aan vast te knopen is. Sorry hoor (ik word vast nooit meer uitgenodigd) maar dan denk ik dus héél vaak:  ja, nou is het wel mooi geweest! Vooruit met die geit, knip door dat lintje, trek weg dat gordijntje, plant dat boompje, ga in die heimachine zitten of druk op die grote rooie knop, want de bitterballen staan te beschimmelen, de champagne wordt warm, ik sta dubbel geparkeerd , m’n vrouw moet bevallen, Feyenoord moet zo spelen, de Duitsers vallen binnen, de dijken zijn gebroken en ik moet óók nog eens hoognodig plassen.
Op dát soort momenten kan ik écht verlangen naar een stadsdichter die de grote, soms wat abstracte dingen des levens kan (terug)vertalen naar waar ze nou écht over gaan. Een stadsdichter kan voor de broodnodige ontspanning en relativering zorgen, een stadsdichter kan gewichtige zaken in het juiste (soms historische) perspectief plaatsen, een stadslichter kan sneren, aaien, kietelen, kleuren, aankleden en uitkleden, een stadsdichter mag aanklager, jury, rechter of waar nodig ook ‘hofnar’ zijn en een stadsdichter kan met wat welgemikte woorden de bobo van zijn (of haar) zelfgemetselde sokkel treken. En of het nou Kees Klok, Peter M. of Juno wordt kan me eigenlijk niet schelen. Ze zijn me, in die hoedanigheid althans, alle drie even lief.