Samen een straatje om, zoals gewoonlijk elke avond. Dat liedje van Rudi Carell staat al sinds jaar en dag op die harde schijf in m’n schedel gebeiteld en dat verraadt natuurlijk vooral dat ik een ouwe lul in wording ben. Ik bedoel: is er nog iemand in Nederland die dat melodietje nog wel eens neuriet bij het uitlaten van de hond en eh… zijn er nog mensen in Nederland, jonger dan vijftig, die weten wie Rudi Carell was?
Maar goed, ‘wijlen der Rudi’ daargelaten… ik ga inderdaad elke avond even een ‘straatje om’ met Blafmans en die wandeling met mijn trouwe viervoeter duurde afgelopen zondagavond wat langer dan gewoonlijk. Dat had vooral te maken had met het feit dat ik die avond keer op keer in gesprek raakte met uitbaters van kleine restaurantjes in de binnenstad. Zij waren, enkele uren eerder, geconfronteerd met de ‘noodmaatregel’ die hen sommeerde om hun zaak dicht te gooien. En natuurlijk kwam dat besluit niet helemáál uit de lucht vallen, maar eh… ik had wél met ze te doen, want ga er maar aan staan: even drie weken geen (of nauwelijks) inkomsten, simpelweg omdat er niemand aan je toch al schaarse tafeltjes mag aanschuiven. Wat ik overigens het mooist vond is dat geen van de ondernemers die ik tegen kwam, mij overlaadde met gemopper… nee, men toonde juist vooral begrip voor de situatie, maar er werd natuurlijk wél driftig gepiekerd over het ‘hoe nu verder?’ Dat vind ik altijd mooi van ondernemers; ze kijken naar kansen en mogelijkheden en blijven niet hangen in negativisme. En zo vernam ik dat diverse (relatief kleine) horeca-uitbaters zich de komende tijd gaan toeleggen op bezorging van hun maaltijden aan huis. En daarmee bedoel ik dus óók die restaurantjes die normaalgesproken niet bezorgen. Ik wil deze column dan ook graag beëindigen met het volgende: laten we (en met ‘we’ bedoel ik mensen die zich dat kunnen veroorloven) deze kleine zelfstandigen een hart onder de riem steken door de komende weken eens wat vaker een maaltijd bij ze te bestellen. We moeten elkaar er doorheen slepen… toch?